خاطرات سفر به دور اروپا (۲۰۱۲) – مادرید – (اسپانیا)

در طول مسیر برای آخرین بار از شهر زیبای بارسلون که خاطرات قشنگی رو برامون رقم زد خداحافظی کردیم و خوشبختانه دقایقی بعد به فرودگاه بزرگ شهر بارسلون رسیدیم. از اونجا که چند روز قبل شبی رو اونجا گذرونده بودیم، آشنایی نسبتا کاملی از محیط داشتیم. با اینحال دقایقی طول کشید تا کانترهای مربوط به خطوط هوایی AirEuropa  پیدا کردیم و در اونجا نیز جالب اونکه سیستم مثل ترکیش ایر بود و بدون نام مقصد همه کانترها کارت پرواز رو صادر می کردن.

بطور کلی فرودگاه چندتا سالن ترانزیت جهت سوارشدن به هواپیما داشت که با نام های A, B, C نام گذاری شده بود بر روی کارت پرواز نام سالن مربوطه درج شده بود. با پیدا کردن سالن مورد نظرمون خلاصه بعد از طی مسیر نسبتا طولانی و عبور از دهها گیت خروجی پرواز سرانجام دقایقی بعد گیت پروازمونو پیدا کردیم. تو این فاصله نیم نگاهی هم به فروشگاههای واقع در سالن داشتیم که یجورایی گذر زمان را آسانتر می کرد.

اتفاق جالب مراجعه خانمی اسپانیایی زبان و پرسش به زبان اسپانیولی بود. بیچاره فکر کرد ما هم اسپانیایی هستیم. و البته به واقع شباهت ظاهری ایرونی ها به اسپانیایی ها بسیار زیاده و نمی شه خیلی خانومه رو سرزنش کرد.

سرانجام با دقایقی تاخیر زمان سوار شدن به هواپیما فرا رسید و صف تشکیل شد. متصدی مربوطه هم با وسواس کارت شناسایی و یا پاسپورت افراد رو چک می کرد و اگه ساک دستیشون ابعاد استانداردی داشت، اجازه ورود می داد. در این میون به ساک مسافری که ابعاد بزرگی داشت گیر دادن و یارو یجورایی درمونده شد که چکنه.

در طول پرواز که حدود یکساعت طول کشید، بازهم پذیرایی پولی بود. البته مثل بقیه ایرلاین های پولی خیلی سخت نمی گرفتن و خانواده ای که کنارمون بودن ۲ تا کرواسان از کیفشون درآوردن و دادن بچه هاشون بخورن! در کل یجورایی این ایرلاین مارو یاد پروازهای شرکت آسمان انداخت. البته کیفیت هواپیماش خیلی بهتر بود. به هر حال با توجه به قیمت حدود ۴۵ یورویی بلیطش در مقایسه با هزینه های سرسام آور قطار و مهمتر از همه صرفه جویی در زمان رسیدن، حداقل واسه ما ارزشمند بود.

با فرود در فرودگاه بین المللی باراخاس، خیلی راحت چمدونها رو تحویل گرفته و بدون هیچ بازرسی وارد سالن اصلی شدیم. از قبل شنیده بودیم که این فرودگاه بزرگ معماری بی نظیری داره، اما راستش حداقل ما که چیزی ندیدیم! از روی تابلوهای راهنما مسیر مترو رو پیدا کردیم و بعد از پایین رفتن از پله ها مسئول اینفورمیشن، آدرس درست هتل رو سئوال کردیم و اونم به سرعت رو نقشه مترو پیچ در پیچ مادرید ایستگاه موردنظر نزدیک هتل رو علامت زد.

اما راستش یکم گیج شده بودیم. چون می بایست از دستگاه بلیط بخریم و با توجه به شلوغی مسافر ها یجورایی تحت فشار و استرس بودیم که خیلی جلوی دستگاه معطل نکنیم. اما چون بلیط مترو از فرودگاه تا شهر کلا سیستمش جدا بود و قیمتش حدود ۴٫۵ یورو بود، بالاخره درست متوجه نشدیم که بلیط های زمان دار یا چند سفره قابل استفاده تو اونجا هستن یا نه! این شد که از مرد میانسالی که پشتمون صف وایستاده بود پرسیدیم اما اون با طنز و البته شاید یکم هم غرور گفت که انگلیسی نمی دونه و اینجا اسپانیاست و باید اسپانیایی صحبت کرد و بعد به اسپانیایی شروع به صحبت کرد که ما خیلی حرفاشو نفهمیدیم. بعد رفت تا برای خودش بلیط بخره که البته شاید بخاطر دست انداختن ما بود که دستگاه پولشو خورد و نهایتا یارو کلی معطل شد تا متصدی بیاد و دستگاه رو باز کنه و نهایتا سکه اونو بهش پس بده!

ما که نباید به این زودی ها از میدون به در می رفتیم نهایتا پس از کمی ور رفتن با دستگاه بلیط مترو منطقشو پیداکردیم اما چون شناخت درستی از تعداد سفرهای داخل شهرمون نداشتیم، فعلا به خرید تنها یک بلیط تک سفره از فرودگاه تا شهر اکتفا کرده و به سرعت پایین رفتیم.

در مادرید کارتهای توریستی با نام مادرید کارت وجود داره که ۴۸ ساعته اون ۴۶٫۵۵ یورو   قیمت داره اما قیمت کارت مترو و اتوبوس ۱۰ سفره ۹٫۳ یورو  و  تک سفره ۱٫۵ یورو بود که یجورایی به نظر باصرفه تر بود.

ترن مترو خیلی سریع اومد و با سرعت قابل ملاحظه اش و البته علائم خوب راهنمایی اش به سادگی تونستیم خط ۸ و ۱۰ مترو که برامون علامت زده بودن رو پیدا کرده و به منطقه مورد نظرمون برسیم.

با بالا رفتن از پله ها، اسم خیابون مورد نظرمونو همونجا تو چندمتری پیدا کردیم و جالب اونکه با ۴۰ یا ۵۰ متر پیاده روی خودمونو جلوی ساختمون بزرگی دیدیم که شماره پلاک هتل رو داشت. شاید اگه قبلا تو فلورانس هتل هایی به این سبک رو تجربه نکرده بودیم، یکم گیج می شدیم. اما حدسمون درست بود این بار هم هتل فقط برخی طبقات میانی ساختمون رو تشکیل می داد.

با آسانسور بالا رفتیم و هنگامیکه در رو باز کردیم از پنجره ورودی اتاق پسر جوونی صدامون کرد و این شد که خیلی راحت و بدون دردسر اتاق شبی ۴۳ یوروییمونو تحویل گرفتیم. البته رسپشن لطف کرد و نقشه شهر رو هم بهمون داد و با اصرار ما جاهای قشنگ و دیدنی رو روش علامت زد که خوشبختانه گفت که ما تو مرکز توریستی شهر قرارداریم و همه جا با چند دقیقه پیاده روی در دسترس است.

بطورکلی تو طبقه حدود ۱۵ تا ۲۰ تا اتاق قرار داشت که مال ما آخریش ته سالن بود. اتاق ما نسبتا کوچک اما تمیز بود و حتی تو کمدش سیوباکس هم داشت.  به هر حال با توجه مجموع شرایط، تا حدودی انتظاراتمونو برآورد می کرد. اما راستش بعد که از موقعیت ممتاز لوکیشن هتل مطلع شدیم، به واقع برامون این هتل نعمتی منحصر به فرد تلقی می شد.

به هر حال با صرف نهار مختصری و یکی دو ساعت استراحت عملا انرژی لازم برای ارضای کنجکاویمون از منطقه اطراف هتل و جاهای توریستی شهر رو پیدا کرده  بودیم و این شد که حوالی ساعت ۵ عصر زدیم بیرون. هوای بیرون یکم گرم بود. حداقل گرمتر از بارسلون. جلوی هتل مانند سایر شهرهای اروپا رو پیاده روهای اطراف میز و صندلی های کافه ها قرارداشت که کلا همه روز و شب توسط مردم اشغال شده بودن.

با ادامه مسیر در خیابونهای نسبتا باریک مادرید به سمت قلب شهر حرکت کردیم. اولین مقصد میدان دروازه‌ی خورشید یا پوئرتا دِل سول بود. از حدود ۲۰۰ متری میدون عملا کوچه ها پر از توریست های جورواجور خارجی اند و حال و هوای قشنگی رو به تصویر می کشن. با رسیدن به میدون اولین چیزی که جلب توجه می کنه وجود دو مجسمه‌ی معروف اونه: اولی که نسبتا بزرگه و درست وسط میدون قرارداره مجسمه‌ی پادشاه کارلوس سوم

و دومی در گوشه ای از میدونه مجسمه‌ خرس و درخت که نماد خانواده‌ی سلطنتی کشور و یجورایی حتی نماد شهر مادرید به شمار می‌ره.

دورتادور میدون هم  با ساختمونهای زیبای قدیمی احاطه شد و وسط اون هم  هنرمندان مختلفی که با رنگ کردن خودن و پوشیدن لباس های مختلف و گاها ایستادن به سبک مجسمه برا خودشون از میون توریست ها مشتری دست و پا می کردن تا با عکس گرفتن چند سکه ای رو کاسب بشن.

با ادامه دادن مسیر وارد میدون زیبای مایور شدیم. میدونی که به جهت محبوبیتش از شلوغ‌ترین میدان‌های شهر به شمار میاد. این‌میدون محل اصلی گردهمایی‌ های شهر مادریده. دورتادور میدون توسط ساختمان‌هایی قدیمی به سبک معماری بسیار زیبا با نقش و نگارهای قشنگی احاطه شده و البته گوشه و کنار هم رستوران‌ها، کافه‌ها متعددی قراردارن.

اونطور که نقل شده ساخت این میدون توسط پادشاه اسپانیا فیلیپ سوم از قرن ۱۷ آغاز شده که البته مجسمه‌ی فیلیپ سوم هم اکنون در وسط میدان قرار گرفته و خوراک خوبی برای توریست های خارجی به حساب می یاد.

یا اینکه اون موقع روز هوا نسبتا گرم بود و آفتاب تندی هم بالای سرمون حکمرانی می کرد، تعداد توریست ها کم نبودن. اون وسط چندین هنرمند مجسمه نما که با ابتکارات جالبشون این بار سرهای بریده، بزغاله و یا حتی عروسک های محبوبی چون میکی موس رو نمایش می دادن هم توریست ها رو سرگرم می کردن.

پس از دقایقی با خروج از میدون وارد بازارچه سرپوشیده ای شدیم که بازهم غرفه داران با عرضه انواع خوراکی ها، مردم و توریست ها رو به خودشون مشغول کرده بودن. فرضا در بخش خشکبار پسته ایرانی ۱۸ یورو قیمت خورده بود. تو این میون ماهم برای تنوع بستنی ماست رو با قیمت ۲ اسکوپ حدود ۲ یورو امتحان کردیم که با توجه به گرمی نسبی هوا چسبید!

با خروج از بازار این بار حس کنجکاویمون مارو به سمت کاخ سلطنتی پیش برد. البته در طول مسیر و همچنین درست جلوی در ورودی کاخ بنای زیبای کلیسای جامع (کتدرال) شهر قرار داره، که سبک معماریش برای توریست ها میتونه جالب باشه.

از اونجاکه کاخ سلطنتی بسته بود تماشای اون رو به فردا صبح موکول کردیم و تو این فاصله برای دقایقی ساختمون بیرونی کاخ رو با معماری قشنگش برانداز نمودیم.

درست جلوی در اصلی ساختمون کاخ سلطنتی، میدون اورنته که یجورایی شبیه پارک قرارداره. مجسمه زیبا با حوض کوچیکش که البته پس زمینه قصر رو هم میتونه همراه داشته باشه، از ویژگی های این میدونه.

با عبور از این میدون در طرف مقابل کاخ، دوباره وارد محدوده کوچه های قدیمی و توریستی شهر شدیم. اولین چیزی که همون ابتدا توجه آدمو جلب می کنه، ساختمون تئاتر سلطنتی شهره.

از اونجا که بگذریم در امتداد خیابون نسبتا باریک Arenal که تنها پیاده ها می تونن از اون عبور کنن تا میدون دروازه خورشید پیش می ریم. البته این خیابون حس و حال خوبی داره و با تاریک شدن هوا و افزوده شدن بر تعداد توریست ها، جذابیت اونم بیشتر میشه.

وسطای خیابون بود که برگه تبلیغ رستورانی با نام استانبول  رو به دستمون دادن و از اونجاکه که یه پرس کباب ترکی با سیب زمینی و نوشابه جمعا ۳٫۵ یورو بود، وسوسه شدیم که اولین کباب ترکی این سفرم تجربه کنیم. که جاتون خالی خیلی حال داد!

شب حدود ساعت ۱۰ بود که هوا تازه تاریک شد و این بار فضای میدون دروازه خورشید که یجورایی جای سوزن انداختن نداشت بسیار دیدنی بود. این وسط نواختن موسیقی توسط گروههای کوچک در گوشه و کنار میدون و تشویق توریست ها آدمو به وجد می آورد.

حدود ساعت ۱۱ بود که علی رغم اشتیاقمون برای موندن در اون منطقه، به جهت خستگی و یکم هم احتیاط ویژه، به سمت هتل محل اقامتمون حرکت کردیم. هرچند در طول مسیر هم داستان نوازندگان آماتور و جمعیت توریست ها ادامه داشت.

با رسیدن به هتل و چک کردن ایمیل ها، اولین چیزی که نگرانمون کرد، ایمیل بازگشتی از بوکینگ برای هتل سوئیس بود.