سفرنامه مجله مسافرتی سفرنامه ، تجربه سفر و سفرنامه
اکثر کسایی که به هند سفر می‌کنن اول از دهلی شروع می‌کنن. دلیلشم اینه که دسترسی به شهرای توریستی معروف هند مثل آگرا و جایپور از دهلی راحت‌تره. از اون جایی که من خیلی کاری با جاهای توریستی ندارم و هوای اون سمت هم تابستون خیلی گرمه کلاً بی‌خیالشون شدم. دوست داشتم برم شمال هند رو ببینم و دهلی نزدیک‌ترین شهری بود که فرودگاه بین‌المللی داشت.
تو دهلی برای رفت‌وآمد از فرودگاه به شهر میشه از مترو استفاده کرد. از در فرودگاه که بیاید بیرون دست راستتون تابلوی مترو رو می‌بینید. درواقع این یه قطار سریع‌السیره که بعد سه ایستگاه می‌رسه به ایستگاه New delhi. اونجا تازه متروی اصلی شهر شروع میشه. بلیط مترو تا دهلی نفری ۶۰ روپیه بود و متروی عادی شهر تو هر مسیر چیزی حدود ۲۰ روپیه نفری درمی‌اومد. اگه می‌خواید زیاد دهلی بمونید بهتره یه کارت مترو بخرید چون متروی دهلی خیلی گسترده‌س و تقریباً برای رسیدن به هرجایی از شهر بهترین راه متروئه. این مترو تقریباً مشابه متروی تهرانه. تروتمیزه و تهویه‌ی مناسب داره. شلوغیش شاید برای مردم کشورای دیگه اذیت‌کننده باشه اما از شما چه پنهون من که اصلاً احساس غریبی نکردم. راستی متروی هند هم واگن مخصوص برای خانوما داره!
اولین برخوردم با دهلی همون چیزی بود که همه از هند شنیدیم: شلوغی، کثیفی و بوق. آهان! و یه عالمه ریکشا که تو هر کوچه‌پس‌کوچه‌ای ویراژ می‌دن! تو هند به جای تاکسی‌های معمولی یه سری ماشین سه‌چرخ بانمک هست به اسم توک‌توک یا ریکشا. مثل هر چیز دیگه‌ای برای پول تاکسی هم باید تو هند حسابی چونه بزنید. وقتی می‌گم چونه ینی راننده بهتون می‌گه با ۲۰۰ روپیه می‌برتتون و شما تهش باید حداکثر با ۴۰-۵۰ تا راضیش کنید.
از اون جایی که قرار نبود خیلی تو دهلی بمونیم دنبال جاهای دیدنی شهر نگشته بودم و وقتی رسیدم هم انقدر خسته بودم از شلوغی و گرما و پرواز شب قبل که حال سرچ کردن تو اینترنت رو نداشتم. پس به حرف میزبان کوچ‌سرفینگم برای اینکه کجا بریم تو دهلی گوش دادم:
معبد آکشاردام
فک کنم این معبد معروف‌ترین معبد دهلی باشه. برای رفتن به آکشاردام هم می‌تونید از مترو استفاده کنید و تو ایستگاه Akshardham پیاده شید. از مترو حداکثر ده دقیقه تا معبد پیاده راهه. از قبل می‌دونستیم که اگه گوشی و دوربین همراهمون داشته باشیم باید تو یه صف طولانی وایستیم تا تحویلشون بدیم برای همینم بدون گوشی و دوربین رفتیم. چیزی که نمی‌دونستیم این بود که اصولاً بردن هرچیزی به جز کیف پول داخل معبد ممنوعه و مسائل امنیتی اونجا خیلی مهمه. درنتیجه مجبور شدیم برای تحویل دادن کوله‌پشتی یه ساعتی تو صف وایستیم. از اون جایی که یک‌شنبه روز تعطیل رسمی بود خیلی از هندی‌ها هم اومده بودن برای دیدن معبد و خب با توجه به جمعیت هند حتماً می‌تونید تصور کنید چقدر آدم اونجا بود! معبد چطور بود؟! خب واقعاً قشنگ و خفن بود ولی راستش برای من که خیلی کاری با تاریخ و معماری ندارم ارزش اون همه صف و معطلی و شلوغی رو نداشت. همون جا یه بار دیگه با خودم فکر کردم این آخرین باریه که می‌رم یه جای توریستی رو ببینم.
علاوه بر معبد اصلی یه سری نمایشگاه هنری هم تو ساختمونای اطراف معبد اجرا میشه که پولیه و باید بلیط بخرید (بازدید از خود معبد رایگانه). بلیطش نفری ۱۷۰ روپیه‌س که میشه حدود ۶-۷ تومن. مثل اینکه یه سری نمایش و مجسمه و موزه در مورد فرهنگ هندو می‌تونید اونجا ببینید که جالبه و می‌ارزه دیدنش اگه صف نباشه. یه Watershow هم بعد از غروب تو استخرای مجموعه اجرا میشه که بلیطش ۸۰ روپیه‌س. من هیچکدوم رو ندیدم چون ۱شنبه بود و برای هر چیزی باید کلی صف وایمیستادی.
انقدر شلوغی و صف انرژی ازم گرفته بود که ترجیح دادم پرونده‌ی روز اول رو با همین معبد ببندم و برم درست بخوابم تا فرداش سرحال باشم و با انرژی به جنگ شلوغی برم!
پاهارگنج
برنامه‌ی روز دوم تو دهلی دیدن یه بازار و خیابونی به اسم پاهارگنج بود. پاهارگنج کجاس؟! یه خیابون شلوغه پر از مغازه‌هایی که لباسای سنتی، کیفای چرم، صندلای عجیب‌غریب و هرچیز باحال دیگه‌ای توش پیدا میشه. چجوری میشه رفت؟ یه بار دیگه بپرید تو مترو و ایستگاه New Delhi یا Ramakrishna Ashram Marg پیاده شید. از اونجا می‌تونید پیاده راه بیفتید و یا ریکشا بگیرید و با ۳۰-۴۰ روپیه ازش بخواید شما رو ببره تا بازار اصلی یا Main market. اگه اهل خرید لباسا و وسایل هیپی‌طور باشید اینجا بهشتتونه! کلی شلوار و دامن هندی رنگی‌رنگی، مانتوهای هیجان‌انگیز، کیف چرمی و شال کشمیری در انتظارتونه! و هرکدوم از اینا رو می‌تونید با ۱۰-۲۰ تومن بخرید.
پاهارگنج برای خرید کردن و مخصوصاً لباس خیلی جای خوبیه و قیمتاش هم از بقیه‌ی شهرا بهتره. حتی اگه نمی‌خواید خرید کنید و فقط دوست دارید وول بخورید بین چیزای قشنگ هم جای خوبیه! البته اگه دنبال دستبند و گردنبند و چیزای عطیقه‌طوری می‌گردید صبر کنید! جاهای باحال‌تری تو هند پیدا میشه!
بعد از چند ساعت گشتن تو خیابونای پاهارگنج رفتیم تو یکی از کافه‌رستورانای بر خیابون تا هم یه چیزی بخوریم هم از خنکی کولر و وای‌فای استفاده کنیم. چندتا از رستورانای باحال پاهارگنج اینان:
- Kathmandu Cafe که توش می‌تونید غذای نپالی رو امتحان کنید
- Shim Tur اگه غذای کره‌ای دوست دارید
- Kitchen Cafe Roof Top که به ویوی قشنگ و قهوه‌های درست‌حسابی و غذای خوشمزه‌ش معروفه. این رستوران ۲۴ ساعته بازه!
اغلب این کافه/رستورانا غذاهای هندی هم دارن. کلاً تو هند مشکلی در مورد غذا ندارید انقدر تنوع غذاهای بین‌المللی زیاده! حالا این کافه‌ها رو چجوری پیدا کنید؟ وقتی تو پاهارگنج گشنه شدید فقط کافیه اسمشون رو از سایت کپی کنید، گوگل مپ رو باز کنید و تو قسمت سرچ اون بالا پیست کنید تا بهتون مسیر رو بگه!
اونجا با چندتا پسر مسافر دیگه شروع کردیم حرف زدن درباره‌ی اینکه کجا خوبه بریم. یکیشون بهمون گفت چرا نمی‌رید مانالی؟ خیلی جای قشنگ و باحالیه! بعد همه شروع کردن گفتن آره آره مانالی خیلی باحاله!
مانالی؟ چجوری؟ با اتوبوس شبونه، نفری ۱۱۰۰ روپیه که میشه حدود ۵۰ تومن! چند ساعت راهه؟ ۱۴ ساعت! حالا در مورد اتوبوسای هند، انواعش و قیمتاش تو پست بعدی می‌گم فعلاً بذارید بریم به اتوبوسمون برسیم!
زدیم بیرون از رستوران و از مغازه روبرویی که آژانس مسافرتی بود پرسیدیم بلیط برای مانالی دارید؟ گفت ساعت ۹ حرکت می‌کنه. ساعت چند بود؟ ۷٫۵! بارون شدید شروع شده بود و ما باید با مترو می‌رفتیم وسایلمون رو برمی‌داشتیم و می‌رفتیم تا ترمینال که هر مسیر حداقل ۴۰ دقیقه طول می‌کشید. احتمالش کم بود که برسیم ولی از دهلی خسته شده بودیم و نمی‌خواستیم یه روز دیگه بمونیم. هیجان شروع شد…بدو!
ادامه‌ی داستان رو اینجا بخونید.
