سفرنامه مجله مسافرتی سفرنامه ، تجربه سفر و سفرنامه
سفر به آمریکای جنوبی – پرو – مقدمات سفر
موقعیت پرو در جهان
عمرا فکرش رو هم نمی کردم میشه به اینجا هم سفر کرد. یه چهل پنجاه سالی از اون موقع گذشت!!! یه روز توی وبلاگ یکی از دوستان، پستی در مورد پیدا کردن همسفر به آمریکای جنوبی دیدم و توش هم نقشه احتمالی حرکتش رو گذاشته بود که از پرو هم رد میشد. من اون موقع تازه اولین سفر بدون تور و ماجراجویانه ام رو به کشور سرشار از هیجان ارمنستان! پشت سر گذاشته بودم. پیش خودم گفتم نه انگار میشه اونجاها هم رفت و بعضی ها هم میرن.
دیگه از اون روز رفتن به پرو شد هدف نهایی جهانگردی من و فکر می کردم بزرگترین کاری هستش که می تونم انجام بدم و بعدش هم می میرم! دو سال هر وقت فرصت می کردم سایتها، مسیرهای زمینی و هوایی، سایت های ایرلاینها و خلاصه هر چی که بهش مربوط میشد رو چک می کردم. هدفم هم استفاده از پرواز مستقیم تهران کاراکاس و بعدش ادامه ماجرا بود. پرواز که متوقف شد، انگار تمام آرزوهام نقش بر آب شد. داشتم کم کم منصرف می شدم که اون داستان گرون شدن بلیط هواپیما که توی قسمت مقدمات سفر به برزیل گفتم پیش اومد.
بخشی از خطوط نازکا از بالا (برای واضح تر شدن خطها، کمی کیفیت عکس رو دستکاری کردم)
حالا تو برزیل بودم. خیلی به هدف نزدیک شده بودم و مهمترین قسمت سفر به پرو رو باید انجام میدادم که اون هم گرفتن ویزا بود. قبلش خیلی خیلی خیلی در مورد مدارک مورد نیاز و چگونگی گرفتن ویزا تحقیق کرده بودم اما از اونجا که ایرانیها خیلی خیلی خیلی علاقه به سفرهای دور و دراز دارند، نتونستم اطلاعات زیادی به دست بیارم و همون اندک داده ها هم خیلی ناامید کننده بودند.
کلا یک سایت و دو نفر رو تونستم پیدا کنم که پرو رفته بودند. از اونجا که بیشتر داده ها خیلی قطره چکونی و با ناز و کرشمه فراوان به من داده شد، تصمیم گرفتم خیلی به صورت فله ای و یکجا تمام تجربه ام در مورد گرفتن ویزای این کشور رو در اختیارتون بذارم. منتی هم نیست وظیفه است. فقط یه انتظار ازتون دارم: بی تفاوت از کنار نوشته ها عبور نکنید. نظراتتون رو اعلام کنید. هم باعث بهتر شدن کیفیت وبلاگ میشه و هم به من دلگرمی میده. هزینه نداره که! این رو هم بگم اطلاعات من مربوط به اسفند ماه سال ۱۳۹۱ میشه. ولی فکر نکنم تغییر زیادی کرده باشه.
فکر کنم اون دوستانی که رفته بودند جفتشون از اکوادور – همسایه شمالی پرو – اقدام کرده بودند. یکیشون که اصلا بدون هیچ دلیل موجهی موفق نشده بود ویزا بگیره و بدون ویزا رفته بود پرو (کلا مرزهای زمینی تو آمریکای جنوبی خیلی صاحب درست و حسابی ای نداره ولی به هیچ وجه بدون ویزا رفتن پیشنهاد نمیشه. صابون پلیس آمریکای لاتین به تنم خورده خیلی بده! پاسپورتمون هم که ته اعتباره) و یکی دیگه هم بسیار به سختی موفق شده بود ویزا بگیره. برخورد کارمندان سفارت هم ظاهرا خیلی جالب نبوده. حالا با این ذهنیت داغون صبح اول وقت مدارک به دست راهی کنسولگری پرو در شهر ریودوژانیرو شدم. اما مدارک:
۱٫ پاسپورت که حداقل ۶ ماه اعتبار داشته باشه.
۲٫ مدارک تمکن مالی مثل سند خونه، مانده حساب بانکی و … قطعا سند اجباری نیست. به هر حال قرار نیست ویزای شنگن بگیرید ولی خوب از اونجا که خیلی ایرانیها رو نمی شناسند، بهتره مدارک کامل تری داشته باشید.
۳٫ دو تا عکس پاسپورتی با زمینه سفید (شما بیشتر ببرید محض احتیاط)
۴٫ کپی از پاسپورت و ویزاهای توش (اگه پاسپورت قدیمی هم دارید همراه داشته باشید می تونه کمک کنه)
۵٫ رزرو هتل و رزرو بلیط رفت و برگشت
۶٫ اگه می خواید کارتون حسابی حرفه ای جلوه کنه حتما یه برنامه سفر یک صفحه ای از جاهایی که می خواید ببینید تهیه کنید که نشون بدید توریست درست و حسابی هستید.
۷٫ چرب زبونی
۸٫ هزینه صدور ویزا هم ۳۰ دلار میشه.
پرو تو ایران سفارت نداشته و نداره. اگه قبل از سفر به آمریکای جنوبی بخواید ویزا بگیرید باید برید هندوستان. سفارتشون تو هند سایت تر و تمیزی هم داره. می تونید مدارک رو هم از توی اون چک کنید. جالب اینجاست که تو این سایت نوشته برای چهار کشور سریلانکا، بنگلادش، نپال و ایران نیاز به بررسی های ویژه دارند و پروسه ویزای اونها دو برابر بقیه طول می کشه (قابل توجه برخی از مسئولین عزیز که میگن پاس ایرانی رو نشون بدید ببینید چه احترامی میذارن!)
با کلی سلام و صلوات اول صبح خودمون رو رسوندیم دم در کنسولگری. خیلی نگران بودم به محض اینکه پاسپورتمون رو ببینن بگن نه. خیلی زود بود هنوز کنسولگری باز نشده بود. دفترشون طبقه دوم یک ساختمون نه چندان بزرگ بود. نگهبان ساعت ۹ در رو باز کرد و گفت می تونید برید بالا. رفتیم بالا و در زدیم. آقای قد بلند و مودبی که هیچ شباهتی به مردم آمریکای لاتین نداشت در رو برامون باز کرد و از ما خواست تا منتظر اومدن مسئول ویزا بمونیم.
خانم مسئول هم بعد یک ربع اومد و پشت میزش نشست. خندون و مودب بود. پشت سر خانم یه عکس خیلی بزرگ از ماچوپیچو نصب کرده بودند. به غیر از رزرو هواپیما همه چیز همراهمون بود. پروسه مخ زنی آغاز شد. خوشحال بودم که با یک خانم طرفم. می تونستم از جذابیتهای مردونه هم استفاده کنم! بهش گفتم که ما ایرانی هستیم و فقط واسه دیدن پرو اومدیم اینجا و آرزوی من دیدن همون عکس پشت سرتون از نزدیکه و چون پرواز مستقیم از ایران نبود و شما هم اونجا سفارت نداشتید مجبور شدیم بیایم برزیل (دروغگو!) با دیدن پاسپورتهامون هیچ واکنشی نشون نداد. ظاهرا نمی دونست ایران چی هست اصلا!
لیستش رو چک کرد و گفت خوب شما برای ورود به پرو نیاز به ویزا دارید. دو تا فرم بهمون داد تا پر کنیم. بعد نیم ساعت برگشتیم پیشش و همه مدارک رو تحویل دادیم و گفت که من سیستم رو چک کردم. برای صدور ویزا باید مدارکتون رو بفرستیم سفارت پرو در سائوپائولو تا سفیر تصمیم بگیره و تازه تاییدیه پلیس هم باید از لیما بیاد و این خودش ده روزی طول می کشه. آخه ده روز باید چی کار می کردیم اونجا؟!
کمی براش توضیح دادم که ما اینجا کاری نداریم و اون هم گفت باشه من تلفنی با کنسول حرف میزنم. ده دقیقه بعد اومد و گفت کنسول میگه که راهی نداره. دوباره ازش خواهش کردم که بذاره خودم باهاش حضوری حرف بزنم ولی اون گفت که کنسول الان تو پرو هستش ولی می تونی تلفنی باهاش حرف بزنی. چند دقیقه منتظر بمون. بعد از ده دقیقه دیدم همون آقا قد بلنده اومد پیشمون. گفت که من کنسول هستم! ای بابا شما که پرو بودید که؟! هیچ کس مثل ما ایرانیها نمی تونه خوب دروغ بگه!
خیلی شیک و مودب و صد البته این بار به دور از جذابیتهای مردونه! براش شرایط رو توضیح دادم. نگاهی به مدارکم انداخت و گفت برو رزرو بلیط هواپیمات رو بیار همین امروز برات صادر می کنمش!!! داشتم بال در می آوردم. مثل گلوله برگشتیم هاستل و با کمک جسیکا – مسئول رزرویشن هاستل – یه رزرو الکی از یه ایرلاین گرفتم و برگشتیم سفارت.
دوباره با جذابیت همیشگی مردونم رفتم پیش خانمه و اون هم پول رو از ما گرفت. بهش گفتم که میخوایم بولیوی هم بریم و اون هم قبول کرد که ویزای چند بار ورود بهمون بده. منتظر بودم تا یه برچسب ویزای خوشگل توی پاسمون بزنه ولی به جای برچسب یه مهر رنگ و رو رفته سیاه کثیف زد وسط پاسپورت و نام و تاریخ رو هم با خودکار توش نوشت. انگار یکی با کفش گلی رو پاسپورتم راه رفته! مهر به قدری داغون بود که اصلا نمیشد خوندش. یه دونه تمبر باطل شد هم کوبید کنارش.
خیلی مهم نبود که نمیشد خوندش مهم این بود که به آرزوم نزدیکم. مهم این بود که کاری رو که میخواستم بکنم کردم. این رو هم بگم نباید قدرت ارتباط رو دست کم گرفت. آشنایی به زبان انگلیسی و توانایی استفاده از واژگان زیبا می تونه خیلی تاثیر داشته باشه. شاید اگه فقط در حد بخور و نمیر زبان بلد بودم هیچ وقت نمی تونستم ویزا بگیرم. حالا اگه خواستید برید پرو، برید کنسولگریش توی ریو. دیگه ایرانیها رو می شناسند. خودش می گفت تا حالا ایرانی (با پاسپورت ایرانی) اینجا نیومده بوده پس حتما تو یادش می مونه. یک ماه بعد از ما هم دوست عزیزم اکبر رفت همونجا و خوشبختانه با تلاش خودش و صد البته ذهنیتی که کنسول و اون خانم از ایرانیها و جذابیت های مردونه شون داشتند به راحتی ویزا گرفت.
* * *
پرو سرزمینه که مثل ایران همه چیز داره. کوههای آند، صحراهای بسیار خشک، ساحل اقیانوس آرام، جنگل های آمازون، آثار باستانی و فرهنگ قدیمی. سفر ما بخشی از این جاذبه ها رو پوشش میداد. فقط به دلیل مشکلات هزینه ای و کمی هم کمبود وقت، مجبور شدیم آمازون رو از برنامه حذف کنیم. متاسفانه هیچ جاده ای به شهر ایکیتوس Iquitos در قلب آمازون وجود نداره و تنها راه استفاده از پرواز یا صرف ۵ روز وقت در کشتی بود. تورهای آمازون گردی هم معمولا گرون هستند. ولی راستش هنوز هم دارم می سوزم. اگه عمری و پولی باقی بود …
ذرت سفید، ذرت سیاه هم دارن که عکسش رو ندارم متاسفانه
برای رفتن از برزیل به پرو دو راه هست: زمینی و هوایی. از سائوپائولو به لیما اتوبوس مستقیم هست. سه روز و سه شب تمام تو راهید!!! تازه ۲۰۰ دلار هم پولشه. کلا مسافتها تو این قاره نجومیه مخصوصا اگه پای برزیل وسط باشه. از دو تا ایرلاین می تونید استفاده کنید. یک ایرلاین برزیلی به نام TAM و یک ایرلاین کنسرسیومی (که مرکزش تو شیلی هستش) به نام LAN . ما از مخلوط این دوتا استفاده کردیم. در کل هزینه جابه جایی در این قاره بالاست. بلیط هواپیماش هم گرون بود. شاید اگه می خواستیم بدون جستجوی درست و حسابی بریم یه آژانس و خرید کنیم یه بلیط رفت و برگشت بین ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار برامون آب می خورد. اما با جستجوی زیاد به نتایج خوبی رسیدم. بلیطی پیدا کردم با قیمت ۵۰۰ دلار و با یک توقف ۸ ساعته در ایگواسو. یعنی یه تیر رو دو نشون. تازه مسیر رفت از ریودوژانیرو بود و مقصد برگشت، سائوپائولو. چی از این بهتر! البته چرا دروغ بگم مقصد برگشت هم ریو بود ولی توی سائو باید هواپیما و فرودگاه رو عوض می کردیم. ما هم کوله هامون تو بغلمون بود. پس توی سائو پیاده شدیم و سراغ تکه دوم پرواز هم نرفتیم. فکر نکنم کسی دنبالمون می گشت! این هم یه حال دیگه.
یه سری نکات در مورد خرید بلیط هواپیما تو آمریکای جنوبی می خوام بگم که میشه در مورد خیلی از جاهای دیگه دنیا (غیر از ایران) هم تعمیم دادش.
۱٫ اگه وقت دارید سیخ نرید آژانس مسافرتی. اونها سر راست ترین راه رو به شما پیشنهاد میدن که معمولا گرون هم از آب در میاد.
۲٫ اگه از شهر A می خواید برید به شهر B به غیر از پروازهای مستقیم بین این دو نقطه به شهرهای نزدیکشون هم فکر کنید. مجبور نیستید حتما به شهر B برید. ممکنه پرواز به شهر C که به مقصد شما هم نزدیکه خیلی ارزون تر باشه. همین حرف می تونه در مورد پرواز برگشت هم صادق باشه. یه کم حوصله به خرج بدین و چند تا راه ممکنه رو توی سایت قیمت بگیرید.
۳٫ اگه پرواز یک طرفه می خواید بخرید حتما قیمت مسیر دو طرفه اش رو چک کنید. بعضی وقتها پرواز دو طرفه از یک طرفه ارزون تره حتی نصف قیمت! واقعا منطقش رو نمی دونم. یه سمت پرواز رو استفاده کنید و سمت دیگه اش هم نوش جون ایرلاین.
۴٫ خیلی از ایرلاینهای آمریکای جنوبی، کردیت کارتهای صادر شده در بیرون از آمریکای جنوبی رو نمی پذیرند. واسه همین حتی اگه کردیت کارت هم دارید باید برید یه آژانس مسافرتی بلیط رو بخرید. حتما پروازهای مورد نظرتون رو با ساعت و شماره پرواز جایی یادداشت کنید و به مسئول آژانس بدید.
خوشبختانه هزینه مسافرت چه زمینی و چه هوایی در پرو خیلی کمتر از برزیله. پرو تازه یه ایرلاین ارزون قیمت به نام star peru داره که به بیشتر شهرهای داخل کشور – به ویژه آمازون – پرواز میکنه. پذیرایی ساده ای هم داره. پروازهاش اصلا سر وقت نیست و چند ساعتی هم ممکنه این ور و اون ور بشه ولی برای کسایی که میخوان کم هزینه کنن گزینه مناسبیه.
نویسنده: نادر
منبع : وبلاگ فرسنگ
