خاطرات سفر به دور اروپا (۲۰۱۲) -آمستردام (هلند)

سرانجام با نزدیک به ۲ ساعت پرواز و عبور از دل ابرهای تا حدودی تیره و تار که از اونا به خوبی بوی بارون‌های رگباری بهاری به مشام می رسید به یکباره دشت سرسبز و یکنواختی بدون تپه و پستی بلندی‌های طبیعی با مه ای رویایی در زیر پامون هویدا شد. شبکه‌هایی از رودهای کوچیک و بزرگ داخل این دشت سرسبز رو مثل تار عنکبوتی زیبا نقاشی کرده بود. 

کم کم زمان فرود فرا می رسید. در نگاه اول انگار ارزشش رو داشت که تقریبا کل عرض اروپا رو از شرق تا غرب دوباره طی کنیم تا مقصد نهایی سفرمون آمستردام و هلند سرزمین گل ها باشه! حالا بگذریم که این روزها بیشتر به خاطر آزادی‌های بی‌حد و حصرش معروف شده!

دوست خوبمون نکیسا نورائی هلند رو اینطور وصف کرده:

از اینا که بگذریم با آروم گرفتن هواپیما در فرودگاه Schiphol آمستردام، دیگه می بایست با پروازهای ارزون‌قیمت اروپایی که در حین سرعت و نظم، راحتی و امنیت مسافر رو هم در کنار جیبشون در نظر می‌گرفتن وداع می کردیم و سلام می‌کردیم به هواپیماهای نه چندان خوشنام وطنی که البته خوبیش این بود که دیگه حداقل محدودیتها و سختگیری‌های هواپیماهای ارزون قیمت رو نداشت!

عقربه ساعت دقایقی بعد از ۱۰ صبح رو نشون می داد که با ورود به سالن اصلی فرودگاه، طبق معمول می بایست بخش راهنمای توریستی رو پیدا می کردیم. همونطور که بارها و بارها اشاره کردیم گرفتن اطلاعات اولیه و به خصوص چگونگی رفتن به هتل مورد نظر از طریق این راهنماها بسیار ارزشمند و کار راه‌اندازه.

مطابق معمول چند نفری صف وایساده بودن و وقتی نوبت ما شد خانوم متصدی با گرفتن پرینت مسیر، چگونگی رسیدن به هتل رو برامون توضیح داد اما این بار دیگه هلندی‌های خسیس نقشه مجانی به کسی نمی دادن و برای خرید نقشه باید چند یورویی پیاده می شدیم که طبیعتا با مذاق ما خیلی سازگار نبود!

همچنین خانومه پیشنهاد کرد که بهتره کارت‌پس حمل و نقل یک یا دو روزه رو هم بخریم تا هر دفعه ۲ یورو بابت ایاب و ذهاب ندیم و این شد که با پرداخت نفری ۶ یوروی ناقابل یک کارت پس ۴۸ ساعته رو خریدیم.  اما با توجه به فاصله فرودگاه تا شهر امکان استفاده از این کارت ها برای رفتن تا شهر وجود نداشت و می بایست نفری ۴ یورو دیگه هم برای قطار از فرودگاه تا شهر پرداخت می کردیم.

هفته قبل در هنگام رزرو هتل هرچی سایت بوکینگ رو زیر و رو کردیم تا قیمت مناسبی پیدا کنیم متاسفانه ثمری نداشت و نرخ هتل های فری کنسلیشن -که با توجه به عدم موجودی کارت اعتباریمون و امکان پرداخت به صورت نقد برامون قابل استفاده بودن- به طور متوسط حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد بالاتر از رزروهای قطعی بود! به همین خاطر دیگه مثل ژنو ریسک نکردیم و با پرداخت شبی ۱۰۱ یورو برای هرشب (جمعا ۲۰۲ یورو) گرونترین هتل کل سفرمون به اروپا رو اونم یک هتل ۳ ستاره که تا حدودی تا منطقه مرکزی شهر فاصله داشت رو رزرو کردیم. (شاید اینجوری حداقل دل برخی از دوستانمون که تو این مدت همش می گفتن بابا چجوری این هتل های ارزون رو پیدا می کنید یکم خنک بشه!!!).

دقایقی بعد با عبور از مناطقی از شهر زیبای آمستردام که انگار بافتی باغ شهری داشت و کمتر شاهد تمرکز ساختمون‌های فشرده بودیم، به ایستگاه مترو رسیدیم.

شبکه مترو آمستردام در مقایسه با سایر کشورهای اروپایی  کلا قدمت زیادی نداره و عمرش در حدود ۳۵ ساله  که با ۴ خط  سبز و نارنجی و قرمز و زرد تقریبا بخش قابل ملاحظه ای از شهر رو پوشش داده. البته یک خط دیگه در حال ساخته که تحت عنوان خط آبی در سال ۲۰۱۷ به بهره برداری می رسه!

و بعد هم با اتوبوس شماره ۴۷ به سمت هتلمون در منطقه گاسپر پالاس حرکت حرکت کردیم. حتما اسم این گاسپر رو شنیدید همون روح سرگردون فانتزی که تو کارتونها نقش یه روح مهربون رو داره و جالب اونکه درست کنار محدوده هتلمون باغ پارک بزرگی با چشم اندازی رویایی با همین نام قرار داشت که ارزش این هتل رو چند برابر کرده بود.

خوشبختانه ایستگاه اتوبوس و مترو تا هتلمون کمتر از ۵۰ متر فاصله داشت و از اینکه با وجود کارت‌‌پسمون و شبکه مترو به کل شهر دسترسی مستقیم داریم خیالمون راحت شد.

با ورود به هتل اولش یه پسر جوون با شمایل آمریکای لاتینی‌ها بهمون خوش آمد گفت اما کلا یکم گیج و دستپاچه بود! با پیدا کردن رزرویشنمون و تکمیل فرم مربوطه همکارش که دختر جوونی دورگه سیاه بود رو صدا کرد و بعد وقتی ما یه ۲۰۰ یورویی رو با ۲ یورو بهش دادیم دختره جا خورد و یجورایی بلند گفت که پول خرد نداره و … . ماهم جواب دادیم بابا حواست رو جمع کن ما برای دو شب اقامت داریم! که نهایتاً عذرخواهی کردن و پولو گرفتن! تو این حین دو تا خانوم فرانسوی هم اومدن و وقتی رسپشن فرم ها رو برای تکمیل داد یک دفعه داغ کردن و گفتن چرا فرم ها انگلیسیه و باید فرمشون فرانسوی زبون باشه و … . ما هم که هاج و واج اونا رو تماشا می کردیم گفتیم نیگاه کن اینا دیگه چه خنگایی هستند! حتی مردم معمولی ما هم در حد یه فرم انگلیسی بلدن!!!

از اینا که بگذریم انصافاً اتاق هتل تمیز و مرتب بود. روی میز هم نفری یه دونه چای کیسه ای و نسکافه و کراکت‌های کوچولو گذاشته بودن و جالب اونکه تو سایت بوکینگ اون رو با کلی آب و تاب تبلیغ کرده بودن که چای و نسکافه مجانی می دن! ای ندید بدیدها! بیاین ایران اینقدر چای و نسکافه مجانی بهتون بدیم که چشم و دلتون سیر شه!!!

عصر بعد از کمی استراحت دیگه حالا نوبت بخش اول گشت شهریمون بود. خوشبختانه تو لابی هتل نقشه کاغذی کوچیکی گذاشته بودن که منطقه مرکزی شهر رو پوشش می داد. یک عالمه کارت کوچیک تخفیف که با ارائه شون می شد چند یورویی از موزه‌ها و سایر مکان‌های دیدنی تخفیف گرفت هم بود که اولش ما طبق معمول ایرونی ها هول زدیم و کلی برداشتیم اما بعد خیلی مورد استفاده قرار نگرفت!

بعد از اون از مسئول رسپشن که این بار مردی میانسال و بسیار جدی و رسمی پوش احتمالا از شرق آسیا بود (اگه می خواید تصورش کنید چهره بابای سریال هانیکو که حدود ۲۰ سال پیش از شبکه ۲ پخش می شد رو تجسم کنید!) در مورد معرفی جاهای دیدنی شهر سئوال کردیم و اونم با نگاهی به ما نمی‌دونیم چی با خودش فکر کرد و دست روی رد لایت گذاشت و اونجا رو به عنوان جاذبه اصلی شهرشون معرفی کرد!

از اینا که بگذریم با سوار شدن به مترو که ایستگاههای اولش که رو زمینی بود به سمت ایستگاه مرکز شهر حرکت کردیم. با اینکه شبکه متروشون چندان قدیمی نیست اما واگن ها خیلی نو نبودن. رو تابلوی دیجیتالی داخل  واگن هم مدام ادعا می‌کردن این تنها شهری  از دنیاست که مهاجرانی از حدود ۱۸۲ ملیت در اون سکونت دارن! اولین نمودش رو تو همون دقایق اولیه دیدیم. مردی سیاه چرده با هیکل درشت در ایستگاه دوم وارد شد و بدون توجه به سایر مسافرین سیگار روشنش رو تا آخر تو همون واگن کشید! حالا کی جرات داشت بهش چیزی بگه!

شهرهایی مثل آمستردام دیگه هویتشونو از دست دادن و تقریبا به ندرت میشه مردم واقعی اون شهر یا سفید پوست هایی با موهای بلوند رو تو خیابون دید. در مقابل تا دلتون بخواد سیاه پوست های غول پیکر که بیشترشون شبیه رود گولیت موهاشونو بافته بودن! حالا به همه اینا آزادی مواد مخدر رو هم اضافه کنید!

واقعا چه دلی دارن این مردم! ما که متاسفانه نتونستیم میزبان خوبی برای مهاجران آواره افغانی باشیم که بنده‌خداها با تلاششون حق بزرگی به گردن ما حداقل در ساخت منازلمون و یا سایر پروژه‌های بزرگ عمرانی مثل مترو و بزرگراه و … دارن! تازه تو برخی از شهرها مثل اصفهان و شمال کشور اونا رو به جاهای تفریحی و دیدنی شهر هم راه نمی دیم!!!

از اینا که بگذریم با ترک مترو و بالارفتن از پله ها خودمونو روی پل خیابونی یافتیم که در مرکز شهر قدیمی آمستردام قرار داشت. از این پل‌ها  بر روی کانال های متعدد شهر زیاد یافت میشه اما همون اولش نزدیک بود بی‌توجهی کاردستمون بده و با دوچرخه‌هایی که از چپ و راست محاصره‌مون کرده بودن تصادف کنیم. جالب اونکه حتی تو واگن‌های مترو هم از شر دوچرخه ها در امون نبودیم!

اونجا بود که فهمیدیم آمستردام شهر دوچرخه‌هاست و بجای ماشین باید حواسمونو بیشتر معطوف دوچرخه ها کنیم!

پس از اونکه از شوک دوچرخه‌ها بیرون اومدیم اول همه نماد شهر که عبارت از یه تاج و یه سپر و ۳ ضربدر بود مارو متوجه خودش کرد. اما بجز اون آمستردام نماد دیگه‌ای که کفش بزرگی بود هم داشت که این یکی بدجوری توجهمونو جلب کرد . اینجاست که می گن آدم نباید پاشو تو کفش بزرگترا کنه! هرچند که ما کردیم!!!

در بخش اول گردش شهری با مرور کارت‌های تخفیفی که داشتیم مقصد اولمونو بوتانیک پارک انتخاب کرده بودیم. اینجوری می خواستیم همون اول با دیدن گل‌های زیبای هلندی و استشمام بوشون مست بشیم. اما راستش با چندبار آدرس پرسیدن و چپ و راست زدن دست تقدیر ما رو به سمت دیگه‌ای راهنمایی کرد و کلا ما هم چون بچه های سربه راهی هستیم با تقدیر کنار اومدیم.

در داخل کوچه پس کوچه های شهر قدیمی مرکز آمستردام که بازم مشابه سایر اروپا با سنگ فرش‌های خوش‌نقش تزئین شده تا دلتون بخواد جهانگرد رنگ و وارنگ می بینید. از همه جای دنیا که البته با بالارفتن درآمد سرانه چشم بادومی ها، دیگه این روزها سهم اونا هم تو جهانگردی مثل بقیه چیزها رشد کرده. از بادوم که گفتیم تازه یاد خوراکی های خوشمزه آمستردام افتادیم.

پنیرهای قالبی سخت با طعم های مختلف و بیسکویت های خوشمزه شون که آب دهن آدمو راه می‌اندازه!

اما نگران نباشید تو اکثر مغازه ها می تونید هر چقدر که می خواید از تکه های پنیر و بیسکویت با طعم و رنگ های مختلف که برای تست گذاشتن لذت ببرید. پنیرهای میو‌ه‌ای ، فلفلی تند، زنجبیلی و … . بازم اگه سیر نشدید ناراحت نباشید تو ادامه مسیر کلی فروشگاه دیگه هست! تعارف نکنید زیاد هست. مهمون ما باشید!!!

با ادامه مسیر با عبور از بناهای قدیمی تاج دار زیبای شهر به انتهای خیابون رسیدیم که درست وسط چهارراه بنای زیبای در کنار بازار گل توجهمونو جلب کرد.

کلا آمستردام شهر جالبیه که از هر کوچه و خیابونی که می گذری یجورایی رودخونه و پل های قشنگش و یا بناهای زیبای قدیمی جلوتون ظاهر میشه!

بعد از اون  با ادامه دادن مسیر به سمت دل شهر قدیمی حرکت کردیم. تو این حین دیدن چند تا فروشگاه که لوازم و صنایع دستی نماد شهر رو عرضه می کردن یجورایی مشغولمون کرد. نکته جالب وجود بروشور‌هایی بود که ادعا می کرد بلیط جاهای توریستی رو میشه از این دفاتر با تخفیف ویژه خریداری کرد و  جالب اونکه آپشن های مختلفی داشت که فرضا کشتی سواری روی کانال به تنهایی یا به همراه موزه مادام توسو و … با قیمت های مختلف.  ماشالله تو منطقه قدیمی شهر هر چند قدم یکی از این دفترها به چشم می خورد!

دقایقی  بعد نمای زیبایی از ساختمون قصر قدیمی توجهمونو جلب کرد. اینجا بود که وارد میدون دام شدیم. گوشه‌ای از میدون به ساختمون موزه مادام توسو اختصاص داشت که از همون بیرونش می شد فهمید توش چه خبره! انشالله در قسمت  بعدی از داخلش و مجسمه های زیباش خواهیم نوشت.

از بد حادثه بخش هایی از میدونو بسته بودن و داشتن تعمیر می‌کردن. البته یه بخش هاییش هم زمین فوتبال سالنی شده بود. انگار این عطش فوتبال و مدرسه فوتبال هلندی‌ها تمومی نداره!

اما واقعا چه حکایتی داره منظره میدون دام از بالا و خیابونهای اطرافش!

ساختمون قصر قدیمی در مقایسه با سایر قصرهای اروپایی چیز برجسته ای نداشت. شاید سطح انتظار ما زیادی بالا رفته بود! به هر حال قدمت این بنا به قرن ۱۶ میلادی برمی گرده و اونطوری که مشخص بود اگه وقت یاری می ‌کرد شاید برای بازدید یکی دو ساعته چندان هم خالی از لطف نباشه. به هر حال به قول دوستان دیگه بعد از دوهفته گشتن تو اروپا که همش یجورایی موزه است، دیدن اشیاء تاریخی داخل موزه چندان لطفی نداره!

به هر حال دقایقی بعد مسیرمون رو ادامه دادیم. این بار با ساختمونی بزرگتر و حتی با معماری قابل توجه‌تر مواجه شدیم که اولش تصورمون این بود که موزه است اما بعد کاشف به عمل اومد که ساختمون بورس آمستردام !

در ادامه به کوچه های پشتی ساختمون بورس وارد شدیم و این بار خواسته یا ناخواسته وارد منطقه ردلایتی شدیم که رسپشن هتل تو صدر فهرست جاذبه‌های آمستردام ازش یاد کرده بود!

این منطقه ردلایت یا همون نور قرمز خودش حکایت جالبی داره که چون نکیسا خیلی قشنگ تعریف کرده همون تعریفش رو بدون کم و کاست براتون نقل می کنیم:

به هر صورت دقایقی کوتاه رو به بهانه پیداکردن مسیر و شایدم از سر کنجکاوی از گوشه ای از اون به سرعت عبور کردیم. نکته مهم اونکه تو این مکان اصلا به فکر گرفتن عکس و فیلم نباشید چون ممکنه با واکنش بدی مواجه بشید!

با بازگشت به میدان دام و خیابون های اطراف که مملو از توریست بود دقایقی رو به گشت و گذار پرداختیم و نهایتا از اونجا که با وجود آزادی مواد مخدر و مهاجران با چهره هایی نه چندان متعارف حضور در خیابون های خلوت خارج از مرکز بعد از ساعت ۹ شب چندان عقلایی نبود، درحالیکه هوا هنوزم روشن بود به سمت هتل حرکت کردیم.