دو ساعت دورتر از “پراگ”

یک سال می شود در آرزوی دیدار شهری بودم که “لیلا حاتمی” یک سال پیشترش “گوی بلورین” را در آن دریافت کرد. دو دهه پیشتر هم، مخملباف جایزه ویژه هیات داوران را به خاطر فیلم “ناصرالدین شاه آکتور سینما” در همین شهر دریافت کرد.

این بود که امروز، به همراه چند نفر از همسفرانم به زیارت “کارلووی واری” Karlovy Vary رفتیم. زیبا بود و به یاد ماندنی.

شما را به گزارش تصویری این شهر دعوت می کنم:

نام “کارلووی واری” بر روی در فاضلاب شهر دیده می شود.

اولین عکس از شهر

رود Ohre از وسط شهر عبور می کند.

نمایی از “کارلووی واری”

نمایی دیگر از شهر

بدون شرح

اگر شما هم مثل این پسربچه بر روی هر یک از این ۹ قطعه برنزی برقصید (راه بروید و حرکت کنید)، خالق یک قطعه موسیقی خواهید بود.

همان

طراح این دستگاه موسیقی “آلفونس وان لِگِلو” (در سال ۱۹۷۰ میلادی) است. این دستگاه به نام “ترانه رقص” یا Dance Chimes شهرت دارد و در چند شهر دنیا (از جمله هامبورگ و آمستردام) در داخل زمین نصب شده است.

من از این ایده به این خاطر خوشم آمد که همیشه آدم موسیقی را می شنود و می رقصد، ولی در اینجا باید رقصید تا موسیقی تولید شود.

“کارلووی واری” علاوه بر فستیوال فیلم و طبیعت زیبایش، به خاطر چشمه هاب آب گرمش نیز شهرت جهانی دارد.

“آنتونین دورژاک” (موسیقدان اهل کشور چک) روزگاری در “کارلووی واری” زندگی کرده است. مجسمه ای از او در “پراگ” وجود دارد. مقبره اش نیز در “پراگ” است. برای اینکه با کارهایش آشنا شوید به این https://www.youtube.com/watch?v=qMkjDkJTR6Y گوش کنید.