سفرنامه میلان قسمت دوم

ورزشگاه sansiro

خوب شما فکر میکنید کسی مثل محمد امین با آن عشق فوتبالی که زبانزد خاص و عام است پا به میلان بگذارد و استادیوم بزرگ و معروف سن سیرو را نبیند؟استغفرالله!!!

در ادامه با سفرنامه میلان ایتالیا به نویسندگی سمیرا منفرد با نگارشی خوب از سایت سفرنامه همراه باشید.

کار تا حدی بالا است که ما همان روز اول افتان و خیزان و خسته و داغان راه افتادیم بعد از دیدن کلیسای ماریا گرازیا به دیدن ورزشگاه سن سیرو.

موقع ورود از شما میپرسند که آیا تورکامل ورزشگاه را میخواهید یا نه…البته بی فکر و معطلی بپذیرید که بلیط تور کامل و موزه را با هم خریداری کنید تا یک راهنمای ۲ زبانه ایتالیایی-انگلیسی شما را به تمام زوایای ورزشگاه ببرد و توضیحات کاملی در هر مورد به شما بدهد.از گیت ۱۴ وارد سن سیرو میشویم و یک راست به موزه ان وارد…

در موزه اجازه عکاسی داده نمیشود و ما زیرزیرکی ایرانی بازی درآورده و عکس میگیریم ان هم نه یکی دوتا بلکه یه عالمه.موزه به دوبخش تقسیم شده.بخشی متعلق به تیم “اینترمیلان” و بخشی دیگر”آث میلان”.هر بخش جداگانه قابل تشخیص است براساس رنگ درودیوار و لباسها…آبی اینترنیلان است و قرمز آث میلان و این دو رقیب همیشگی این شهرند و هریک هواداران خود را دارند.در راهی که به ورزشگاه ختم میشود روی دیوارها شعارنویسی آغاز میگردد و طرفداران هر دوتیم برای هم روی دیوارها کری میخوانند.اطراف ورزشگاه هم دست فروشها انواع و اقسام لباس و کفش و پرچم و …. اینها برای طرفداران تیمها میفروشند.

در هریک از این بخشها تاریخچه تیمها با عکسهای بازیکنان و افتخارات آنها و کاپهایی که برنده شده اند با توضیحات کامل قرار دارد.روی لباسها و کفشهای بازیکنان معروف امضای آنها و دست خطشان دیده میشود که برای فوتبالیهای دوآتیشه ای چون محمد امین دیوانه کننده هیجان برانگیز است.

ساخت سن سیرو در سال ۱۹۲۵ شروع و یک سال به طول انجامید که هزینه آن توسط شهرداری میلان پرداخت گشت و بعدها تبدیل شد به یکی از بزرگترین استادیومهای ورزشی دنیا.از همان ابتدا دو تیم اینتر و آث اجاره نشین ان شدند که تا امروز هم ادامه دارد و کلیه داربیهای آنها در اینجا برگزار میشود.

این ورزشگاه بزرگ حدود ۱۵۰۰۰۰نفر ظرفیت دارد البته برای بالا بردن ضریب امنیت تماشاچیها تنها تا ۸۵۰۰۰ را در ورزشگاه میپذیرند.در سال ۱۹۷۲ جوزپه مه آتزا (برترین گلزن تاریخباشگاه اینتر میلان) درگذشت. از آن پس اینتری ها این ورزشگاه را جوزپه مه آتزامی‌نامند. اما میلانی ها کماکان به آن سن سیرومی‌گویند.سن سیرو نام کلیسای کوچکی در نزدیکی ورزشگاه است.

به ما اجازه داده میشود که داخل زمین بشویم و در کناره های آن روی صندلیها نشسته و از زوایای مختلف آن را ببینیم و عکس بیندازیم.برای منی که تا به حال هیچ زمین فوتبالی را از نزدیک ندیده بودم بسیار هیجان برانگیز و جالب بود.داشتم فکر میکردم که ما از چه تفریح سالم و پرهیجانی محرومیم.تصور دیدن یک داربی میلانی بین دو تیم آث و اینتر روی این زمین و از میان این جایگاه ها آدم را دیوانه میکند…

ما را به بخش رخت کن تیمها بردند.اینجا رخت کن بچه های اینترمیلان است.ردیف نیمکتهای آنها با کمدهای لباسشان و در کنارش هم سالن بدنسازی-جکوزی و دوشهای حمام.از هیجان رو به قبله شده ایم.

و اما رخت کن بروبکس آث میلان و از آنجاییکه من و محمدامین هردو دوآتیشه طرفدار آنها هستیم در این قسمت ماجرا دیگر کاملا از خود بی خود بودیم و ذوق مرگ شدیم.

خصوصا وقتی محمدامین روی صندلی مخصوص “روبینیو” نشست.یک صندلی هم وجود داشت که هیچ کس نمیتوانست روی آن بنشیند.صندلی شماره ۳ مخصوص مالدینی.. تا به امروز و بعد از او هیچ بازیکن آث میلانی به خودش اجازه نشستن روی آن را نمیدهد و اینگونه به احترام او این جایگاه را به صورت استعاره ای همیشه برای او حفظ کرده اند.

و در آخر جاییکه بازیکنان بعد از باری به آنجا میایند و با خبرنگاران مصاحبه میکنند…

امیدواریم از مطالعه این مطلب در سایت سفرنامه لذت برده باشید و نظر خود را در خصوص این مطلب بیان فرمایید.

باتشکر

٢٨/١٢/٨٩

منبع:وبلاگ بیا تا برویم