شیمبار یا شیرین بهار جلگه ای گرمسیری در مرز استان خوزستان و چهارمحال و بختیاری و در ۱۰۰ کیلومتری مسجد سلیمان قرار دارد. این دشت که ده هزار نفر، جمعیت پراکنده ی روستایی و عشایری دارد، یکی از زیبا ترین مناطق طبیعی و تفریحی ایران است.

منطقه ی گردشگری شیمبار از توابع بخش چلو شهرستان اندیکا است که در ۴۵ کیلومتری شهر قلعه خواجه و یکصد کیلومتری مسجدسلیمان و ۲۲۰ کیلومتری اهواز قرار دارد. این منطقه بیش از ۵۰ هزار هکتار مساحت دارد. دشت زیبای شیمبار از یک طرف در دامنه ی کوه دلا قرار دارد. چشمه های متعدد، آبشارهای زیبا، رود شیمبار و جنگل های پوشیده از درختان بلوط، بادام، بوته های وحشی، انواع قارچ و مرکبات، انگور کوهی، توت، انار و سیب، از جلوه های بی نظیر طبیعت در این منطقه هستند.

از طرف دیگر، کوه های سر به فلک کشیده ی این منطقه که پوشیده از گل ها و بوته های متنوع هستند، بهترین انتخاب برای کوه نوردی هستند. حیات وحش این دشت نیز جالب توجه است و به زیبایی طبیعی این منطقه افزوده است. رود شیمبار که در این دشت جریان دارد، زیبایی آن را دوچندان کرده است. چشمه های زیادی نیز در گوشه وکنار دشت وجود دارند.

پوشش گیاهی

پوشش گیاهی این منطقه شامل درختان بلوط، بادام کوهی، مهلو، ارزن، افرا، اسفندان، بنه، کلخنگ و جاز است. دشت جنگی شیمبار درختان خودرویی مانند توت، سیب، انگور و انجیر دارد.

حیات وحش

در گذشته انواع خرس، گرگ، کفتار، گله های گراز و پرندگان شکاری مانند عقاب و کرکس در این منطقه زندگی می کردند به نحوی که هر کسی جرات وارد شدن به قلب جنگل شیمبار را نداشت. امروزه به دلیل شکار غیرقانونی، چرخه ی اکوسیستم این منطقه با مشکل مواجه شده است.

رسوم محلی شیمبار

مردمان شیمبار و اطراف آن، ایلات کوه نشین بختیاری هستند که قرن ها به دامداری و کشاورزی در این منطقه مشغول هستند. این عشایر صنایع دستی و تولیدات دامی متعددی دارند از جمله چوقابافی، گلیم بافی، قالی بافی، لباس های محلی، پنیر محلی، کره محلی، روغن محلی، کشک، قارا، عسل و نان تیری.

بازی های محلی اهالی این منطقه شامل چوکلی بازی، الختر، اسب سواری، تیراندازی هستند که کودکان و بزرگسالان آنها را به مناسبت های مختلف بازی می کنند. جمعیت این منطقه متغیر است. از غذاهای سنتی این منطقه می توان به کباب بختیاری، اوترشی، اوبسور، موسیر و قارچ سرخ شده، گرده و توچری اشاره کرد.

آثار باستانی و جاذبه های طبیعی

کتیبه ها و آثار باستانی متعدد، خبر از قدمت این منطقه می دهند که به دوران اشکانیان برمی گردد. سنگ نگاره های تنگ بتا یکی از این آثار باستانی است.

تنگ بتا

تنگ بتا با ۱۲ نقش برجسته ی هشت و نیم متری و یک نقش ۱۴۰ سانتی متری در ارتفاعات کوه دلا در شهرستان اندیکا قرار دارد. طبق بررسی هایی که باستان شناسان در دوره های مختلف در این منطقه داشته اند، در اندیکای خوزستان نزدیک به ۷۰۰ محوطه و بنای تاریخی و باستانی، شناسایی شده است.

تنگ بتا از متفاوت ترین نقش برجسته های خوزستان است که با در نظر گرفتن نوع پوشش و آرایش موی سر این سنگ نگاره ها، می توان تخمین زد که هم زمان با دوره ی اشکانیان و مربوط به الیمائیدها (حکومت محلی هم زمان با اشکانیان که اندیکا جزئی از قلمرو آنها محسوب می شده است) هستند.

تنگ بتا در سال ۱۳۸۹ به شماره ی ۲۵۹۸۹ در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده و شامل دو بخش است. یک تابلو که نقش یک نفر روی آن حجاری شده و در تابلوی دیگر ۱۲ نقش برجسته ی دیگر وجود دارد. در این نقش برجسته ی ۱۲ نفری، ۹ نفر هم قد و در بخش دیگر، سه نفر قامت کوتاه تری دارند. در میانه ی نقش این ۱۲ انسان، کتیبه، گرز و پایه ی آتش دان دیده می شود.

بر سر دو نفر از آنها تاجی قرار دارد که این دو نفر را از بقیه ممتاز و جدا می کند و به نظر می رسد که ملکه و همسر شاه باشند. حالت افراد به نحوی است که گویی در حال انجام مراسم مذهبی هستند.

انواع بردگوری (استودان)

ایرانیان دوران باستان به دلیل اعتقاد داشتن به قداست خاک که یکی از عناصر چهارگانه ی خلقت است، پاک بودن آن را ضروری می دانستند بنابراین برای اینکه بدن اجساد مردگان با خاک تماس پیدا نکند آنها را در هوای آزاد قرار می دادند تا گوشتشان طعمه ی جانوران و پرندگان شود و بعد از مدتی که فقط استخوان های مرده باقی می ماند آنها را درون استودان ها قرار می دادند. این استودان ها در دل کوه و یا در دل سنگ هایی که به صورت مجزا در مناطق مختلف پراکنده بودند کنده می شده اند. برخی از آنها سنگ نگاره هم دارند اما برخی دیگر ساده هستند.

از میان سایر جاذبه های طبیعی و تاریخی این منطقه می توان تالاب گندیکال، رودخانه ی شیمبار، آبشار پل نگین، دشت جنگلی جلگه شیمبار، پل نگین، بقایای آسیاب های آبی تتگ سنان، قلعه دختر، کوه قلندرون، قلعه کله قندی، قلعه آهنگری، امامزاده صالح ابراهیم در دامنه کوه دمه، امامزاده بابا زاهد، امامزاده محمد ابن حمام در ضلع شرقی شیمبار و شیرهای سنگی و کهریزهای عهدکهن را می توان نام برد.

آبشار دیدنی شیمبار با ارتفاع بیش از ۵۰ متر در منطقه ای صعب العبور قرار گرفته است به نحوی که دسترسی به آن بسیار مشکل است و به همین دلیل، مناطق اطراف آن کاملا دست نخورده و بکر باقی مانده است.

تالاب شیمبار

تالاب شیمبار در منطقه ی حفاظت شده ی شیمبار و در امتداد رشته کوه های زاگرس قرار دارد. این تالاب به دلیل قرار گرفتن در ارتفاعات استان خوزستان تحت تاثیر آب و هوای کوهستان است و آب و هوایی معتدل و بارش فراوان باران به ویژه در پاییز و زمستان دارد. گونه های بسیاری از پرندگان مانند پلیکان، چلچله، کشیمیان و… در این تالاب زندگی می کنند.

راه های دسترسی

مهم ترین راه دسترسی به منطقه، مسیر جدید مسجدسلیمان به شهرکرد است که در حال حاضر تا ابتدای منطقه به صورت آسفالت شده است و داخل منطقه نیز در حال زیرسازی و آسفالت کاری است. داخل منطقه، راه های شنی روستای وجود دارد. مسیر دیگری از بخش اندیکا به سمت بخش بازفت امتداد دارد و از وسط منطقه می گذرد. بخشی از این مسیر آسفالت و قسمت هایی از آن شنی است.

مسیرهای مال رو و فرعی نیز وجود دارند که با پیاده روی امکان تردد در آنها و مشاهد ه ی طبیعت اطراف وجود دارد. شیرین بهار به دلیل برخورداری از طبیعت بکر و زیبا و هم جواری آن با آثار تاریخی و فرهنگ قومی، یکی از بهترین مقاصد گردشگری چه برای مسافران داخلی و چه برای گردشگران خارجی است.

منبع سایت ایرانگردی