اندونزی ، جاکارتا – نوامبر ۲۰۰۹

اندونزی ، جاکارتا – نوامبر ۲۰۰۹

ما بعد از هشت ساعت پرواز، حدود ۴ عصر وارد فرودگاه بین المللی سوکارنو شدیم. اندونزی یکی از معدود کشورهاییه که برای ایرانی ها در فرودگاه ویزا صادر می کنه. تنها پر کردن یک فرم و ۲۵ دلار لازمه تا ویزای یک ماهۀ اندونزی در پاسپورت قرار بگیره. (کل کارها بیشتر از نیم ساعت طول نکشید)  

بعلت ترافیک سنگینی که عصرها در جاکارتا هست، یک ساعت و نیم طول کشید تا فاصلۀ ۲۰ کیلومتری تا شهر رو طی کنیم و به هتل Crowne Plaza برسیم. با شروع بارون شدت ترافیک هم بیشتر شد. نکتۀ جالب وجود تعداد بسیار بسیار زیاد موتور سیکلت در شهر بود و اینکه تمام مردم کاملاً آمادۀ بارون بودن و به محض شروع بارش، یک چتر و بارونی از کیف هاشون درآوردن!

اتاق ما طبقۀ دهم هتل بود و نمایی بسیار زیبا رو به آسمان خراش های شهر داشت. 

شهر جاکارتا نزدیک به ۷۰۰ سال قدمت داره و به معنی “عمل متهورانه” هست، اونهم به دلیل فتح جاکارتا و آزاد کردنش از دست بیگانگان در سال ۱۵۲۷ میلادی. این شهر پرجمعیت ترین شهر آسیای جنوب شرقی و دوازدهمین شهر بزرگ دنیاست که حدود ۹ میلیون نفر جمعیت داره و به پنج منطقۀ شمال، جنوب، شرق، غرب و مرکز تقسیم می شه.

بخش مدرن شهر در منطقۀ مرکزی (که به مثلث طلایی مشهوره) قرار داره و اغلب آسمان خراش ها، سفارت خانه ها و هتل های مهم در این بخش قرار دارن. در مناطق دیگۀ شهر، ساختار سنتی و مدرن به خوبی با هم تلفیق شدن و نمایی پست مدرن از شهری کاملاً آسیایی – با معابد، مساجد و کلیساهای فراوان – فراهم می کنن.

بنای یادبود و سمبل شهر جاکارتا که به شکل هاون بزرگ کوبیدن برنج هست و ارتفاع کل، ارتفاع پایه و مساحتش به ترتیب ۱۷، ۸ و ۴۵ متره که بیانگر ۱۷ آگوست ۱۹۴۵ (روز استقلال اندونزی) هست. موزۀ زیر برج تاریخچۀ شهر رو روایت می کنه و صحنه هایی از مقاطع مهم تاریخی رو به شکل ماکت به بازدیدکننده ها نشون می ده. با خرید بلیت، می شه بالای برج رفت و از چشم انداز بسیار زیبایی به این شهر بزرگ آسیایی لذت برد.

Ancol یک مرکز تفریحی ساحلی بزرگه در قسمت شمالی شهر که از بخش های مختلف (شهربازی، آکواریوم، پارک آبی، پیست دوچرخه سواری) و بازارچۀ هنری تشکیل شده.

در بازارچۀ هنری، هنرمندان مختلف در غرفه هایی که محل کار و فروش آثارشون هست نشستن و می شه اونها رو در حال خلق صنایع دستی تماشا کرد. حکاکی سه بعدی رو چوب، کار روی فلز، نقاشی روی پارچه، کار روی سنگ، حصیربافی، طناب بافی، کار روی یونولیت و… تنها بعضی از آثاری هست که می شه توی این بازارچه دید و ازش لذت برد. برای خلق بعضی از این آثار، دو تا سه سال وقت صرف می شه و حدود سه تا چهار میلیون تومن قیمت دارن. با قدم زدن در این بازارچه آنچنان احساس آرامشی به آدم دست می ده که اثرش تا مدتها باقی می مونه. من از تنوع فراوان آثار هنری و صنایع دستی مردم این کشور متعجب هستم و اینکه چرا مردم بعضی کشورهای دیگه که تنها یک یا دو اثر هنری منحصربفرد دارن اینقدر به خودشون مغرور می شن! 

The Sea World بزرگترین آکواریوم آسیاست که در همین مجموعۀ Ancol قرار داره و می شه انواع ماهی های عجیب و غریب مناطق گرمسیری، کوسه، سفره ماهی و…. رو از نزدیک مشاهده کرد. تونل بزرگی که از داخل آکواریوم عبور می کنه امکان تماشای زندگی واقعی ماهی های بزرگ و کوچک در اعماق اقیانوس رو فراهم می کنه. 

ما حدود سه ساعت در مجموعۀ Ancol بودیم و بعد برای تماشای فیلم سه بعدی A Christmas Carol به مرکز خرید بزرگی به اسم Pura Indah رفتیم.