سفرنامه مجله مسافرتی سفرنامه ، تجربه سفر و سفرنامه
” از طبیعت چیزی با خودمون نمیاریم جز خاطره و چیزی جا نمی ذاریم جز ردپا “
تصمیم گرفتم که نوشته هام فقط در مورد خارج نباشه. قبلا هم چند تا پست در مورد دریای پارس و سفر از گناوه تا گواتر گذاشته بودم. از این به بعد می خوام هر ماه در کنار سفرنامه خارجی، یه سفرنامه فشرده ایرانی هم داشته باشم. البته در مورد ایران نمی خوام خیلی وارد جزئیات و احساسات بشم و بیشتر هدفم اطلاع رسانیه. سایتها و وبلاگهای بسیار قدرتمندی در مورد ایرانگردی وجود دارند که اطلاعات کافی رو می تونید از اونها به دست بیارید.
دریاچه مه گرفتۀ سوها
می خوام در مورد آبشار لاتون بگم که به تازگی ازش بازدید کردم. هیچ آمار درست و حسابی ای وجود نداره که بلندترین آبشار ایران کجاست و اصلا ارتفاعش چقدره. به چند دلیل : اول اینکه اندازه گیری درست و حسابی نشده و دوم اینکه یه معیار کامل در مورد انتخاب بلندترین وجود نداره مثلا خیلی از مراجع آبشارهای فصلی رو توی کاندیدهاشون وارد نمی کنند و یا اینکه آبشاری رو بلندترین می دونن که بیشترین فاصله عمودی رو بدون برخورد با زمین اطراف طی کنه مثلا بعضی از آبشارها ممکنه تا هشتصد متر ارتفاع داشته باشند اما از چند آبشار پله ای تشکیل میشن. الان بعضی ها حرف از آبشار ” وَروار ” در نزدیکی جیرفت میزنن و بعضی ها حرف از یه آبشار فصلی در لرستان اما فعلا تا آمار رسمی منتشر نشه، آبشار لاتون به عنوان بلندترین آبشار ایران شناخته میشه که هم دائمیه و هم تقریبا تمام مسیر رو آب به صورت عمودی طی می کنه. ارتفاعش ۱۰۵ متر تخمین زده شده.
آبشار لاتون با نماد قرمز و اردبیل و لوندویل و دریاچه سوها با ستاره نشون داده شدن
برای رسیدن به این آبشار دو راه هست: راه خانوادگی و راه ” کله خری ”
خانوادگی: میرید استان گیلان و به سمت آستارا حرکت می کنید. نزدیک آستارا شهری هست به نام ” لَوَندِویل ” اونجا سراغ روستای ” کوتَه کومه ” رو می گیرید. تا این روستا رو میشه با ماشین شخصی رفت. خود روستا هم توریستیه و آب گرم معدنی هم داره. سوئیت هم برای اجاره پیدا میشه. توی روستا موبایل آنتن نمیده چون بین کوههای پوشیده از جنگل محصور شده. از اونجا تا تقریبا یک ساعتی آبشار یه جاده خاکی وجود داره که باید با ۴WD یا نیسان رفت. میشه تو روستا ماشین پیدا کرد اما باید با راننده برای برگشتن هماهنگ کنید. از انتهای جاده خاکی هم میشه خوش خوشک یه ساعته تا پای آبشار رفت. توی راه هم یکی دو تا کلبه کوچیک با امکانات محدود وجود داره که میشه آب و خوراکی خرید.
آبشار لاتون
کله خری: میرید استان اردبیل و از اونجا به شهرستان نَمین. سراغ روستای نیارق و بعد روستای ” سوها ” رو می گیرید. این روستا آخر خطه. شروع مسیر حرکت تا آبشار از آبگیر یا دریاچه سوها شروع میشه. از روستا تا آبگیر یه جاده خاکی هست و میشه ازش با ماشین معمولی هم به شرط دقت زیاد عبور کرد. خیلی ها بارشون رو با نیسان می فرستن و خودشون پیاده میرن. کنار دریاچه هیچ امکاناتی وجود نداره. همه جا دستشوییه! آب نیست، مغازه هم نیست. اگه خواستید شب بمونید حتما چادر باید داشته باشید. به دلیل ارتفاع زیاد هم می تونه مه آلود بشه و هم سرد. حتما چادر باید روکش ضد آب داشته باشه. آبگیر برای شنا مناسب نیست. اگه مه نباشه از روی تپه های اطراف دریاچه میشه دریای خزر، آستارا، جمهوری آذربایجان و قله اسپیناس رو دید. منظره اش حرف نداره. متاسفانه حضور زیاد موتورسوارهای محلی از آرامش منطقه کم کرده. بی ظرفیتی مردم در استفاده از ماشین های آفرود که دیگه تبدیل به روشی برای پُز دادن شده، باعث شده همه جا رد چرخها رو بشه دید. روی قله یه تپه نزدیک بود یه ماشین بزنه به من!
دریاچه سوها
طبیعت زیبای مسیر روستا تا دریاچه سوها
اگه خواستید کنار دریاچه شب مانی کنید، حتما چادر خوب داشته باشید
اگه دقت کنید در سمت راست عکس جلگه ساحلی و دریا رو می بینید
اگه امکانش وجود داشت، بعضی از هموطنهای ما تا قله اورست با ماشین می رفتند!
از دریاچه تا آبشار دو روز راهه. مسیر سنگینه. اگه بدنتون قوی نیست، اگه تجربه پیاده روی سنگین و کوله کشی رو ندارید، هیچ وقت دنبال این مسیر نرید. توی راه آب نیست و فقط یه دهستان خیلی کوچیک در قسمتی از مسیر وجود داره که نمی دونم مسکونی بود با نه. پس باید تمام آب، غذا، لباس و چادرتون رو پشتتون حمل کنید. کار سختیه. بیشتر مسیر سرپایینیه پس حتما ” باتوم یا همون چوبدستی مدرن ” همراهتون داشته باشید. از اونجا که به مرز خیلی نزدیک هستید، موبایلتون می تونه به طور اتوماتیک روی سیستم موبایل جمهوری آذربایجان رومینگ بشه و هزینه زیادی بذاره رو دستتون پس یا Mobile Network Search رو روی حالت Manual یا دستی بذارید یا اصلا بذارید رو Flight Mode و خودتون رو خلاص کنید. عملا در تمام طول مسیر موبایل آنتن نمیده. مسیر از جاهای بکر، جنگل گل آلود و بعضی وقتها دشت توت فرنگی های وحشی و گَزَنه عبور می کنه. شاید زیبا ترین قسمت مسیر دشت بابونه باشه که از نامش معلومه چه جور جاییه.
دشت بابونه در نزدیکی دریاچه سوها
توت فرنگی وحشی
احتمال گم شدن در مسیر بسیار زیاده پس حتما با یه همراه راه بلد مسیر رو طی کنید. گم شدن در طبیعت شاید یکی از ترسناکترین چیزهایی باشه که می تونه برای یه طبیعت گرد اتفاق بیفته. من تو راه حیوون وحشی ندیدم به غیر از یه فروند گراز. حرکت در شب به خاطر شیب زیاد در قسمتهایی از مسیر توصیه نمیشه. میشه از آب رودخونه ای که آبشار رو تشکیل میده به شرط جوشوندن استفاده کرد. کنار خود آبشار هم یه چشمه کوچولو هست که آبش بی نظیره. خنک و پاک.
بستر یه آبگیر خشک شده می تونه جای خوبی برای صرف ناهار باشه
آبشار هم بسیار زیباست. یه تخت سنگ صاف بلند صد متری که جریان نازکی از آب از بالاش میریزه پایین. البته احتمالا در فصل پرآبی کمی کلفت تر باشه. اینجا ایرانه و قطعا نباید انتظار آبشار ویکتوریا و ایگواسو رو داشته باشید. کلا آبشارهای ایران طوری نیست که بخواد آدم رو شگفت زده کنه. (احتمالا تنها استثنا آبشار کرُدی کُن باشه که اون هم رسیدن بهش بسیار خطرناکه و رسما کار حضرت فیله!) شاید دیدنی تر از آبشار، مسیر رسیدن بهش باشه.
به هر حال توی فصل گرما که عملا بخش عمده ایران چندان برای گردش مناسب نیست، منطقه کوهستانی گیلان می تونه جای مناسبی برای لذت بردن از طبیعت باشه و اگه هنوز برای ما و به ویژه تهرانیها، ایران خلاصه شده تو شمال، لااقل به جاهایی غیر از رامسر و متل قو هم سربزنیم. فقط به هر کسی که بهش اعتقاد دارید قسَمتون میدم : طبیعت سطل زباله نیست. هر جای ایران و دنیا که سفر می کنید آشغال نریزید. با خودتون برگردونیدشون. مگه چقدر وزن داره؟؟؟ حالا یه چیزهایی مثل نون رو به شرطی که صحنه رو زشت نکنه می تونید بریزید تو طبیعت چون حیوونها می خورنش اما هنوز جونور پلاستیک خوار کشف نشده!
اون کوه فرو رفته در مه که در قله اش یه تخته سنگ بزرگه، کوه ” اسپیناس” هستش
نوشته شده در یکشنبه ۱۳۹۶/۰۳/۲۱ساعت ۱۱:۵۵
