سفر به آمریکای جنوبی – بولیوی – مقدمات سفر

جالبه که بولیوی یکی از سرزمینهاییه که هیچ وقت تو فکرم نبود و انگیزه ای برای دیدنش نداشتم. تنها دو جا باهاش برخورد داشتم: یه بار سر کلاس جغرافی توی دوران راهنمایی که توی یه درسی در مورد بلندترین فلات قاره آمریکا توضیحاتی داده می شد و یه بار هم جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا که یادمه بولیوی با کره جنوبی هم گروه بود همین! تا اینکه سفرم به برزیل قطعی شد. مصمم بودم هرجور شده به پرو هم سر بزنم. به نقشه که دقیق نگاه می کردم می دیدم که با اینکه برزیل و پرو مرز زمینی طولانی ای باهمدیگه دارند، ولی مسیر قابل تردد مناسبی بینشون وجود نداره و اگه بخوام زمینی به این کشور برم باید حتما از بولیوی رد بشم.

از طرفی این نگرانی رو هم داشتم که نتونم ویزای پرو رو بگیرم پس باید یه جایگزین از همون اول براش در نظر می گرفتم. با توجه به موقعیت جغرافیایی اون منطقه، ظاهرا بولیوی بهترین گزینه بود به ویژه اینکه رابطه سیاسی ایران با این کشور خوب شده بود و توی خبرها هم اعلام کردند که بین این دو کشور رژیم لغو ویزا برقراره که بعدا فهمیدیم که کشکه! 

موقعیت بولیوی در جهان

مجبور که شدم در مورد این کشور بررسی بیشتری انجام بدم، فهمیدم که می تونه خیلی جذابتر از اونی باشه که من فکرش رو می کردم. بلندترین فلات قاره آمریکاست با ارتفاع بالای ۶۰۰۰ متر. پایتختش شهر لاپاز مرتفع ترین پایتخت جهانه. حومه پایتخت که به منطقه “ال آلتو” El Alto (کلمه Alto به اسپانیایی یعنی بلند) معروفه ۴۰۰۰ متر ارتفاع داره و فرودگاه شهر هم تو این منطقه است. یکی از قدیمی ترین تمدنهای قاره رو تو خودش جا داده و زمانی بخشی از امپراطوری اینکاها بوده. بزرگترین دشت نمکی جهان که وقتی کمی آب توش جمع میشه تبدیل به بزرگترین آینه طبیعی جهان میشه هم توی این کشوره. خودشون بهش میگن Salar de Uyuni . البته با بررسی ای که کردم دیدم ورژن خیلی بزرگتر دریاچه حوض سلطان خودمونه و با توجه به کمبود شدید وقت و همینطور پول، از دیدنش منصرف شدم. جاده مرگ هم که معرف حضور خیلی از دوستان هستش. 

طبیعت زیبای کوههای آند

قسمتی از جاده مرگ

خوب رسانه ها کلی تو بوق و کرنا کرده بودن که از این به بعد ایرانیها بدون ویزا می تونند به کشور دوست و همسایه! بولیوی عزیز سفر کنند. از کجا می شد مطمئن شد؟ خوب قطعا از راه سفارت. خوشبختانه بولیوی تنها یه سفارت خونه توی تمام خاورمیانه داره که اون هم تو ایرانه. 

با سفارت تماس گرفتم و گفتم که ایرانیها ویزا نمی خواهند همی؟ گفتا حاشا که این گونه نمی باشدا ایرانیها نیاز به ویزا دارندی و هزینه اش هم می شود ۸۰ دلار! گفتم پس این داستان لغو روادید چگونه است؟ گفتا این یعنی اینکه اگه برای ویزا درخواست دهندی حتما موافقت شدندی!!!  کلا خیلی مملکت باحالی داریم! جالب اینکه دوست عزیزم اکبر بعد از ما برای ویزا درخواست همی داد و موافقت نشدندی!!! حالا مدارک چی می خواست؟ تو قسمت پایین میگم تا یه کم با هم بخندیم.

برای گرفتن ویزای کشور بولیوی باید مستقیم به خود سفارت مراجعه کنید. اطلاعاتی که من اینجا ارائه میدم برای بهمن سال ۹۱ هستش و قطعا برای اطمینان کامل باید با سفارت دوباره تماس گرفت.

نشانی: سعادت آباد – میدان کوثر – کوچه قره تپه ای – پلاک ۷۹ – طبقه دوم تلفن: ۸۸۶۸۶۸۰۷

مدارک مورد نیاز:

۱٫ ترجمه گواهی سوء پیشینه با مهر وزارت امور خارجه! (حتی اروپا هم این مدرک رو نمی خواد)

۲٫ دو عدد عکس پشت قرمز به اندازه ۴x4 (یعنی می خواستم سرم رو بکوبم به دیوار. از این عکس چهار تا دیگه دارم که مونده رو دستم. اگه کسی می خواد بهم خبر بده!) 

۳٫ گردش حساب بانکی

۴٫ کپی کارت زرد (گواهی واکسیناسیون برای تب زرد، توی تهران انستیتو پاستور این کار رو انجام میده. احتمال ابتلا به این بیماری در نواحی گرمسیری هست. هر چند احتمالش خیلی کمه ولی جدی بگیریدش. این بیماری می تونه اعصاب رو فلج کنه. با یک بار واکسن زدن، به مدت ده سال مصون میشید)

۵٫ رزرو هتل

۶٫ کپی پاسپورت

۷٫ رزرو بلیط هواپیما ( از من فقط رزرو خواست ولی از اکبر اصل بلیط. به خاطر ارتفاع ۴۰۰۰ متری فرودگاه ال آلتو، فقط ایرلاینهای محدودی انقدر کله خر هستند که توش بشینند که یکیشون لوفت هانزا یا KLM هستش. دقیق یادم نیست. پرواز مستقیم از تهران حدود ۶۵۰۰ دلار قیمت داشت! پس قطعا قید پرواز مستقیم رو بزنید.)

۸٫ هزینه صدور ویزا که اون موقع ۸۵ دلار ناقابل بود.

بعد از مدتی کش و قوس، دوباره تماس گرفتم با سفارت تا ببینم مدارک چی می خواد. خانمی که اونجا بود بهم گفت هر کاری می خوای بکنی بجنب که تا ۲۰ روز دیگه سفیر میره تعطیلات و تا دو ماه دیگه هم برنمی گرده! یعنی عاشق این کشورهای دوستمونم به خدا. دو ماه سفارت یه مملکت بی صاحب میشه مگه آخه؟! سفارتشون هم خیلی کوچیکه. یه واحد توی یه آپارتمان که طبقه بالاش هم سفارت نیکاراگوئه قرار گرفته. کلا سه تا پرسنل داشت: یه خانم ایرانی، سفیر و یه نفر بولیویایی که فکر کنم آبدارچی بود! جالب اینکه سفیر وقت ملاقات نمی داد و می گفت سرم شلوغه. آخه می خواستم مخش رو بزنم تا بی خیال این گواهی سوء پیشینه بشه.

تنگه ای در دریاچه تیتیکاکا در نزدیکی مرز بولیوی و پرو

مدارک رو با سرعت هر چه تمام تر تهیه کردیم هرچند اون گواهی سوء پیشینه خیلی وقتمون رو گرفت. فکر کنم یه روز قبل از رفتن سفیر ویزامون آماده شد. هر چند قصد جدی ای برای رفتن به بولیوی نداشتیم، ولی تونستیم آخر سفر حدود یه هفته ای رو توی غرب این کشور بگذرونیم. قطعا مرکز و شرق این کشور هم جذابیت های خودش رو داشت. شرق و شمال این کشور پوشیده از جنگله و حتی قسمتهایی از جنگل آمازون توی این کشور قرار داره. جنوبش هم نزدیک شیلی کاملا بیابونیه.

ویرانه های شهر باستانی تیواناکو Tiwanaku در نزدیکی لاپاز. مهمترین سایت باستانی این کشور

پایتخت این کشور یعنی لاپاز در غرب نزدیک مرز پرو واقع شده ولی بزرگترین شهر این کشور به نام سانتا کروز تقریبا در مرکز کشور قرار داره. از اونجا که فاصله زمینی از سائوپائولو یا ریودوژانیرو به مرکز بولیوی بسیار زیاده و بخش عمده جاذبه های این کشور در غرب قرار گرفته، برای همین پرو می تونه محل مناسب تری برای ورود به خاک این کشور باشه. از اونجا که ما پرواز مناسب و نسبتا ارزونی بین برزیل و پرو پیدا کرده بودیم پس عملا نیازی به گذر از خاک این کشور برای رسیدن به پرو نبود.

دره ماه یا Valle de la Luna در نزدیکی لاپاز

ما از شهر پونو در پرو با اتوبوس وارد لاپاز شدیم (البته امکان ورود با پروازهای ایرلاینهای آمریکای جنوبی مثل TAM و LAN هم به لاپاز وجود داره ولی باز قیمتهاش به نسبت پروازهای داخلی آمریکای جنوبی کمی بالاست.) و با احتساب سفر رفت و برگشت مدت یه هفته شهر و جاذبه های زیبای اطراف اون رو گشتیم و یه ماجراجویی خطرناک هم توی جاده مرگ کردیم. خوشحالم که هنوز زنده ام!  شاید اگه عمری باقی باشه باز پام به این کشور باز بشه و بتونم جاهای دیگه اش رو هم ببینم. از اونجا که کشور ارزونیه احتمالش کم نیست!

نویسنده : نادر

منبع : وبلاگ فرسنگ