سفر به لائوس – سرزمین هزار فیل

تاریخ سفر: ۲۲ تا اواسط روز ۲۵ نوامبر سال ۲۰۱۴

اصلا اسم اینجا رو هم نشنیده بودم. راستش قبل از ورود به لائوس خیلی در مورد این کشور تحقیق نکرده بودم چون قرار نبود که مقصدم باشه. یه چیزهایی هول هولکی توی همون کتاب سیاه و سفید لونلی پلنت خونده بودم. نام وَنگ ویِنگ رو اولین بار توی همون هاستلی که در وین تیان اقامت داشتم شنیدم. من رو یاد وَنگ وَنگ می انداخت! اولش بهش محل نذاشتم ولی وقتی دیدم که همه دارن “وَنگ وَنگ” می کنند، یه کم در موردش تحقیق کردم و دیدم می تونه محل خوبی برای گشت و گذار در طبیعت لائوس باشه.

با ماشین حدود چهار ساعت راه بود. باید به سمت شمال حرکت می کردیم. توی میدل باس غیر از توریستهای اروپایی، هیچ محلی ای به چشم نمی خورد. به مقصد رسیدیم. همون شکلی بود که انتظار داشتم. یه روستا که به خاطر توسعه توریسم به شهر تبدیل شده و مثل خیلی از مکانهای توریستی که به این اندازه هستند، فقط یه خیابون اصلی داشت که توش پر بود از هتل و هاستل و رستوران و بار. همین یه خیابون هم خیلی شیب داشت. طبیعتی که از توی همین خیابون دیده می شد حرف نداشت. شهرک در کنار رودخونه نسبتا بزرگ و آرومی به اسم “نام سونگ Nam Song” ساخته شده. اطراف شهر پر بود از کوههای کله قندی با قله های تیز که با درخت پوشیده شده بودند. با اینکه این تک خیابون پر از هیاهو بود میشد حدس زد که با یه کم فاصله گرفتن از شهر، میشه آرامش زیادی پیدا کرد. جای درستی اومده بودم.

کمی بیرون شهر. البته این همون رودخونه اصلی نیست. یه راه آبه که به اون رود می ریزه

در لحظه پیاده شدن، یه خانم میانسال با من چشم تو چشم شد و خیلی مهربانانه لبخند زد. شاید تو کشور خودمون این طرز برخورد، خیلی مفهوم داشته باشه ولی بین اروپایی ها اصلا مفهومی نداره. صرفا یه لبخنده. چیزی که جاش تو فرهنگ ما خیلی خالیه. بارم رو که تحویل گرفتم، اون خانم دوباره به من نزدیک شد و با انگلیسی خیلی درب و داغونی ازم پرسید که آیا جایی رو رزرو کردم یا نه؟ چون خودش اصلا جایی رو سراغ نداشت. بهش گفتم می تونه با من همراه بشه و احتمالا تو هاستل من جایی پیدا بشه. اسمه خانمه “مارسلا” بود. خانمی اهل شیلی که تصمیم گرفته بود شش یا هفت ماه در آسیا سفر کنه. خانمی ۴۵ ساله که حداقل ده سال بزرگتر به نظر می رسید. تو این وسط یه پسر استرالیایی هم به ما ملحق شد که می گفت اون هم جایی رو نداره. هاستل من اون ور رودخونه بود. باید از روی یه پل چوبی رد می شدیم. چند تا جوون اونجا روی پل ایستاده بودن و می گفتند که برای رد شدن از روی پل باید عوارض بدید! گفتم هاستلم اونجاست گفت مشکل خودته هر بار که رد بشی باید پول بدی. تو دلم گفتم بشین تا بدم!

بی خیال رزرو شدیم. همین جوری توی خیابون راه افتادیم و چند تا هاستل رو برانداز کردیم. الان ما یه خاصیت بزرگ داشتیم. چون سه نفر بودیم می تونستیم یه اتاق اختصاصی سه نفره بگیریم. یه جای خیلی خوب رو پیدا کردیم. حالا توی یه اتاق در لائوس، یه ایرانی، یه شیلیایی و یه استرالیایی هم اتاق بودن. همین چیزهای سفر رو خیلی دوست دارم. هر کدومشون هم رفتارهای جالبی داشتن. همونطور که انتظار داشتم، مارسلا واسه خودش خوش بود. می رفت تو بالکن واسه خودش آهنگ میذاشت و می رقصید. دقیقا چیزی که از یه لاتین انتظار میره. این استرالیاییه هم که اسمش یادم رفته همش سوالات نگران کننده می پرسید: اینجا مالاریا نیست؟ سگهاش هاری ندارن؟ و … اولین بار بود که بیرون از استرالیا و اروپا سفر می کرد و همش فکر می کرد که بیماریها در کمینش هستند. هزینه زیادی کرده بود و کلی خودش رو بیمه مسافرت کرده بود. کلا آدم گرمی نبود. البته از مردم کشورهای توسعه یافته چیز بیشتری هم انتظار نمی رفت. بعد از پایان سفر در ونگ وینگ رابطه من و “استرالیا” قطع شد ولی هنوز که هنوزه با مارسلا ارتباط فیسبوکی دارم و حتی من رو به شیلی دعوت کرد و دعوتنامه هم فرستاد. همون بود که پایه سفر من به شیلی شد. کشوری که به سختی برای ایرانیها ویزا صادر می کنه.

بعد از یه استراحت مفصل ، مثل همیشه با هم یه گشتی توی شهرک زدیم و تونستیم با یه آژانس هم هماهنگ کنیم تا برای فردا بریم یه برنامه نسبتا ماجراجویانه. همین گشت و گذارها انقدر طول کشید تا شب شد. تو شب شهر حتی زنده تر هم می شد و صدای موزیک بلند بارها و کافه ها هم در می اومد. مدتها این منطقه به عنوان یه ایستگاه برای کسانی که در جنوب شرق آسیا سفر می کردن شناخته شده بود. این موضوع باعث رونق این روستا و بزرگ شدن اون شد. ولی حضور توریستها به غیر از رونق، باعث بروز فساد زیاد هم شد. خلاف، مواد مخدر و تن فروشی. به ویژه بازار فاحشه ها به قدری در این جا گرم شده بود که زیبایی منحصر به فرد منطقه عملا به یه جاذبه دست چندم تبدیل شده بود. دولت هم توی یه عملیات ضربتی، تمام این عوامل تهدید کننده رو حذف کرد و احترام رو به طبیعت اینجا برگردوند. البته هنوز هم به طور مخفی مواد مخدر میشه پیدا کرد و تن فروش ها هم زیرپوستی فعالیت می کنند (مثل همه شهرهای دنیا) اما دیگه اعتبار زیادی ندارند.

فکر کنم باید حرفم رو اصلاح کنم. شهر دو تا خیابون داشت! این خیابون دومه. شیک نیست اما جای باحالیه

سر یه سه راهی “استرالیا” چند تا از هموطنهاش رو دید که طبق رسوم خودشون توی بار جمع شده بودن و هی آبجو می خوردن و بلند بلند می خندیدن. اون هم تصمیم گرفت به اونها ملحق بشه. ما رو هم دعوت کرد ولی من هیچ وقت نتونستم با تفریحات این غربی ها ارتباط برقرار کنم. الکل من رو یاد تزریقاتی می اندازه! یه قانون نانوشته هست که میگه غذا هر چی کثیف تر باشه خوشمزه تره. کنار خیابون کلی دستفروش بودن که همه جور غذا می فروختند. بازار کباب هم داغ بود. خوبی کباب اینه که چون روی ذغال داغ درست میشه، خیلی از میکروبها از بین میرن. خیلی ها هم ماهی کبابی می فروختند و هم مرغ. خوشبختانه از گوشت سگ و گربه هم خبری نبود! سیخهاشون چوبی بود. از همون چوبهای درختان اطراف و یه بار مصرف. کباب بعد از آمده شدن، توی یه تیکه برگ موز سرو می شد. همه چیزی طبیعی و قابل بازگشت به طبیعت. روش فلفل زیادی هم می پاشیدن. به نظرم خیلی خوشمزه بود. اگه دوست دارید از سفرتون لذت ببرید، باید با غذاهای محلی و یا غذاهایی که به استاندارد سختگیرانه ما کثیف به نظر میان کنار بیاید. پس باید سعی کنید “معده کلفت” بشید.

به جای بشقاب از برگ موز استفاده می کردن. سیخها هم چوبی هستند و یه بار مصرف

مارسلا واقعا موجود جالبی بود. همش می خندید. شغلش فکر می کنید چی بود که شیش هفت ما اومده بود سفر؟ مهندس؟ مغازه دار؟ نه توی خیابون دستفروشی می کرد! کمربند می فروخت. دو سال کار می کرد بعدش همه اش رو می رفت تو سفر خرج می کرد. همش هم وسط خیابون در حال رقصیدن بود. مدتی رو در ترکیه سفر کرده بود و یه کمی هم رقص عربی یاد گرفت بود. کلا خوش بود واسه خودش. خوش به حال این لاتین ها. کشورها داغون و امنیت پایین اما دلها همه خوش. واسه همینه که توی لیست شادترین و راضی ترین کشورهای جهان، همیشه اسم کشورهای لاتین به ویژه کشورهایی مثل گواتمالا و مکزیک و اکوادور به چشم می خوره. راست میگن بهشت همونجاییه که دلت خوش باشه.

شب خیلی زود آماده خواب شدیم. البته من و “استرالیا” باید کمی رعایت خانم بودن مارسلا رو می کردیم واسه همین بعضی وقتها مجبور بودیم دو نفری بریم بیرون. مارسلا خیلی شوخ هم بود. با همون زبون ضعیفش کلی شوخی می کرد. آخرین جمله ای که قبل از خواب گفت این بود: ” من خوشبخترین زن جهانم. یه ساله که دوست پسر هم ندارم ولی الان بین دو تا مرد جوون خوابیدم!!!!” من و “استرالیا” تمام شب رو زیر پتو قایم شدیم! (توضیحات ویژه: تخت ها تک نفره بود. حالا با خیال راحت بقیه سفرنامه رو بخونید!)

******

صبح یه وانت اومد دنبالمون. وانتی که پشتش رو با برزنت پوشونده بودن. روی سقفش هم چند تا قایق از نوع کایاک و چند تا تیوب گذاشته بودن. تور کوچیکی که ما باهاش همراه بودیم شامل این فعالیت ها بود: بازدید از یه غار آبی، ناهار و تیوب رانی روی رودخونه به طول تقریبی ۵ کیلومتر. جاده که داغون بود. اون پشت حسابی کمر من حال اومد ولی خوش می گذشت. غیر از ما سه تا چند تا تایلندی هم با ما بودن. هم دختر و هم پسر و هم یه نفر که تا آخرش من نفهمیدم دختره یا پسر! رسیدیم به یه نقطه ای در کنار رودخونه. باید بقیه راه رو پیاده می رفتیم. از روی یه پل چوبی ساده گذشتیم و با گذر از بین چند تا شالیزار، در لا به لای کوهها رسیدیم به یه برکه کم عمق با آب سرد. در انتهای برکه یه سوراخ در کوه دیده می شد. به نظر می رسید دهانه غار همون باشه ولی آب انقدر بالا اومده بود که فقط به اندازه سی چهل سانت با بالای سوراخ فاصله داشت.

برای رسیدن به غار از روی این پل گذشتیم

این صخره که در راه رسیدن به غار قرار داشت، شبیه نیم رخ یک انسانه. “استرالیا” رو در تصویر می بینید.

اونجا یه سری امکانات ساده هم فراهم کرده بودن. چند تا کلبه چوبی که همه امکانات مثل دستشویی و رستوران توش پیدا می شد. راستش خیلی اونجا معطل شدیم. آدمهای زیادی هم اونجا بودن. اول فکر کردم به خاطر بالا اومدن آب، برنامه غار کنسله. اما بعدش فهمیدم چون مشتری ها زیادند باید منتظر بشیم تا از غار خارج بشن. من هنوز فکر می کردم که احتمالا عمق آب در دهانه غار خیلی کمه و میشه ازش راحت رد شد. یه کمی توی آب برکه شنا کردم. خیلی خیلی سرد بود. آدم باورش نمی شد توی یه منطقه تقریبا گرمسیری انقدر آب یه رودخونه سرد باشه. بالاخره نوبت ما شد. چند تا تیوب آوردن. تازه فهمیدم که این غار کلا پر از آبه و نسبتا هم عمقش زیاده. واسه همین باید بیشتر مسیر رو در داخل غار با سوار شدن روی این تیوبها طی می کنیم.

اون یه ذره شکافی رو که می بینید ورودی غاره

از همون نقطه اول سوار شدن، کابل های فلزی تا دهانه غار کشیده شده بود. باید دستها رو به اونها می گرفتیم و خودمون رو به غار می رسوندیم. گفتم که آب خیلی اومده بود بالا واسه همین من عملا مجبور شدم روی تیوب دراز بکشم تا بتونم از دهانه رد بشم. موقع برگشتن که اوضاع بدتر هم بود. من مجبور شدم بپرم توی اون آب سرد و شنا کنان از دهانه بیام بیرون. اما سقف داخل غار بلند بود. واسه همین خطر خفه شدن وجود نداشت. فقط توی فصلهای خیلی پربارش کل تونل تا خرخره پر از آب می شد. در تمام طول مسیر روی دیواره های غار کابل فلزی بسته بودن تا با کمک اونها بشه جلو رفت. خیلی حال می داد. ماجراجویانه بود. به ویژه وقتی که خیلی از توریستها رفتند بیرون و اونجا ساکت شد. بعضی جاها سقف می اومد پایین و باید سقف رو می گرفتیم، بعضی جاها عمق آب انقدر کم می شد که مجبور بودیم تیوب رو بگیریم دستمون و پیاده راه بریم. یهو زیر پای آدم خالی می شد چون بعضی جاها گود بود. البته همه جلیقه نجات داشتن اما بعد از نیم ساعت کم کم به لرزه درومدیم از بس آب سرد بود. در کل خود غار زیبایی خاصی مثل غار علیصدر نداشت. جذابیتش همون پر از آب بودن و تلاش برای جلو رفتن بود.

داخل غار

لیدر خوبی هم داشتیم. خیلی شاد و با انرژی بود. مثل بیشتر مردم جنوب شرق آسیا (تنها مردم بی حال و سرد تو این منطقه مردم مالزی هستند) انقدر رفتیم تا رسیدم ته غار. اونجا یه کمی محیط باز می شد و به گفته لیدر عمق آب به ۶ متر می رسید. لیدر گفت هِد لامپ ها (چراغهایی که غار نوردها و معدنچی ها روی سر می بندند) رو خاموش کنید. ظلماتی بود که نپرس! چشم چشم رو نمی دید. بعدش لیدر گفت کیا ادعای شجاعتشون میشه. چند تا پسر گفتند ما، لیدر هم گفت اگه مردید توی همین تاریکی تو آب شنا کنید! یه نفر که خیلی ادعاش می شد یه متر رفت و بعد در حالیکه با ترس و وحشت جیغ میزد برگشت. کلی جلوی دوست دخترش ضایع شد. من هم که مرد بی ادعا! از همون اولش لیدر به شوخی به من گفت تو نمیری چون ترسو هستی من هم گفتم آره ترسو هستم یه خروار! با اینکه با دریا خیلی سرو کار دارم و شنام هم بد نیست ولی کلا میونه خوبی با آب ندارم.

بالاخره برگشتیم بیرون. چه لذتی داشت اون آفتاب سوزان بعد از اون یخ زدگی مزمن. اما آب سرد یه خوبی ای داره. عضله های آدم از بروسلی هم سفت تر می شه! مثل گاومیش غذا خوردیم. حتما تجربه کردید بعد از آب تنی یا بودن در محیط سرد غیر از زجر بی منتهای دستشویی (که البته اون هم به لذتی بس وصف ناشدنی ختم میشه) چقدر آدم اشتهاش باز میشه. و بعدش چقدر چُرت می چسبه.

از این محیط عکس های زیادی ندارم چون دوربینم رو از ترس خیس شدن نبردم. دوربینم یه بار لطف کرد تو آبشار ایگواسو که رفتیم زیر آب، خراب نشد واسه همین فکر کنم کوپونش پر شده بود. ترسیدم این بار خیس شه از کار بیفته. اما “مارسلا” می گفت دوربینم عمرش رو کرده و آوردش. واسه همین یه چند تا عکس از مارسلا گرفتم. مسیری که باید برمی گشتیم تا پیش ماشین، مسیر قشنگی بود. دوباره از لابه لای مزارع برنج که البته فکر کنم درو شده بودن گذشتیم. همه اطراف پر بود از صخره های پوشیده از گیاه با شکلهای جالب. کلا این شکل از صخره ها و کوهها در جنوب شرق آسیا، از جزیره های “لَنکاوی” در مالزی تا “گویلین” در چین دیده میشه. اینها همشون آهکی هستند و بر اثر بارانهای سیل آسای جنوب شرق آسیا شسته می شن و فقط قسمتهای صخره ای و محکمشون باقی می مونه برای همین به هم پیوسته نیستند و اکثرشون شبیه کیک یزدی یا کله قندهای نوک تیز هستند.

دوباره سوار ماشین شدیم تا رسیدیم به یه فضای باز در کنار رودخونه. تیوبها و قایقها رو به آب انداختن. من و مارسلا و “استرالیا” تیوب داشتیم و بقیه قایق. راستش ما فکر کردیم تور قایقرانیشون شبیه قایقرانی در آبهای خروشانه و گفتیم که ما اینکاره نیستیم اما وقتی دیدیم که رودخونه آرومه و بقیه هم اینکاره نیستند خواستیم نظرمون رو عوض کنیم ولی دیر شده بود دیگه. اما تیوب سواری یه نکته مثبت داشت: مستقیم با آب در تماس بودیم.

نمایی از طبیعت اطراف رودخونه

نقطه شروع قایق و تیوب سواری. لیدر داره یه آموزش مختصر میده. خیلی از اینها برای اولین بار توی عمرشون دارن پارو دستشون می گیرن.

پریدیم رو تیوب و خودمون رو رسوندیم وسط رودخونه. لیدر اینجا هم با یه قایق همراهمون بود. هم قایق سوارها رو می پایید و هم ما رو. منظره حرف نداشت. دور و برمون پر بود از کوههای نوک تیز که گاهی بینشون شکافهای ترسناکی دیده می شد. دمای آب هم خوب بود. یکی از مشکلاتی که در ابتدای مسیر داشتم این بود که چطور تیوب رو هدایت کنم. چند بار حدس و خطا کردم تا فهمیدم. اول فکر می کردم باید مثل پارو عمل کنم ولی دقیقا برعکس بود. نمی دونم چرا. وقتی فقط از دست راست استفاده می کردم می رفتم به سمت چپ! رودخونه خیلی آروم بود ولی بعضی جاها کمی سنگلاخی می شد و صدای رودخونه درمی اومد. بار اول که به این نقطه رسیدیم کمی نگران شدم چون ما هیچ وسیله ایمنی نداشتیم ولی خطر خاصی نداشت. کلا خیلی ایمنی رعایت نمی شد. آخرهای مسیر یه خانمی که معلوم بود با تور درست و حسابی ای نیومده، وقتی از تیوب افتاد پایین نزدیک بود غرق بشه. خدا بهش رحم کرد.

یکی از شکافهای بزرگ در نزدیکی رودخونه. رو تیوب دراز بکشی و این هیولا از کنارت رد بشه. جالبه

بین راه کنار رودخونه چند تا بار قرار داشت. خود مسئولان بار کنار رودخونه ایستاده بودن و قایقها و تیوبهایی رو که مایل بودن نوشیدنی بخورن رو به کنار ساحل هدایت می کردن. براشون یه طناب که سرش یه گلوله لاستیکی نصب کرده بودن پرتاب می کردن و وقتی که قایق سوار، طناب رو می گرفت، به سمت ساحل می کشیدن. این مسیر و سکوت در اون رودخونه نسبتا پهن و آروم ادامه داشت تا رسیدیم به انتهای مسیر. “استرالیا” بیشتر طول مسیر رو غر می زد که این سواری خیلی هیجان نداره.

والیبال در گل. اینجا یکی از اون ایستگاههای بین راهه. خیلی پر سر و صدا بود. موزیک بلندی داشت که به نظرم حس طبیعت رو خراب می کرد. واسه همین فقط یه دفعه به این بار ها سر زدم.

بعد از گذروندن یه روز “خیس” رسیدیم به اتاق. ما فقط برای یه شب اونجا رو رزرو کرده بودیم و نمی دونم چرا اون دو نفر تمایلی به ادامه اقامت نداشتند. می گفتند گرونه. من نمی تونم این غربیها رو درک کنم. یه نوشیدنی ساده رو می خرن ۶ یورو بعدش میگن خوب بود “It was pretty cheap” بعدش میان توی یه کشوری که دو کیلو غذا رو میدن دو دلار اون وقت میگن نه این گرونه میریم سراغ بعدی. اون میده ۱/۵ دلار. برای آرامش خودم هم که شده یه روز دو تا از این اروپایی ها رو گردن میزنم!

خلاصه ما رو هم با خودشون کشون کشون بردن سراغ یه هاستل دیگه که تقریبا در انتهای خیابون اصلی قرار داشت. مسئولش یه خانم انگلیسی وراج بود. اولش فکر کردم که صاحب هاستله ولی بعدش خودش گفت که در سفره و پولش ته کشیده و یه چند ماهی رو اینجا به عنوان مسئول پذیرش کار می کنه. هدفش از سفر این بود که به آرامش برسه چون هفت ماه پیش “دوست دخترش” ترکش کرده بود. (حالا کاری به درست و غلط بودن این نوع رابطه ندارم ولی خوشم میاد ریا تو کارشون نیست. راستش رو میگن).

خلاصه اون شب رو هم یه اتاق سه نفره گرفتیم ولی برای شب آخر دیگه جا نبود و مجبور شدیم از این اتاقهای خوابگاهی بگیریم. من و “استرالیا” توی یه اتاق بودیم و مارسلا توی یه اتاق دیگه چون جا کم بود. اتاقه واقعا فاجعه بود. در ورودیش به شدت جیر جیر می کرد و رفت و آمد هم خیلی زیاد بود. از اونجا بود که تصمیم گرفتم اگه هم بخوام اتاق خوابگاهی بگیرم، اتاقی رو بگیرم که چهار تا تخت بیشتر نداشته باشه. حالا جیر جیر در یه طرف، بیشعور بازی این دختر انگلیسی هم یه طرف. اصلا حالیش نبود ملت خوابیدن. فکرش رو بکنید دوازده شب یه مهمون رسیده. اون هم خیلی ریلکس می اومد سراغ اتاق ما، بعدش “جییررررررررررررررررر” در رو باز می کرد و “تققققققققق” چراغ رو روشن می کرد و با صدای خیلی بلند در مورد اتاق توضیح میداد و تخت رو نشون طرف می داد.

نه یه بار و نه دوبار، سه بار این اتفاق افتاد. یه بار انقدر شلوغ کرد که مشتری که اون هم یه خانم بود، کلی از من عذر خواهی کرد که ببخشید به خاطر من شماها از خواب بیدار شدید. فرداش خیلی زیرپوستی بهش اعتراض کردم  و بهش فهموندم که بابا همین کارها رو کردی که دخترِ مَردم رو فراری دادی!!! اون اقامت من بدترین اقامت من در هاستل در تمام عمرم بود. البته انصافا صبحونه اش خوب بود.

روز بعد رو برای خودم آزاد بودم. دلم تور نمی خواست. تنهایی می خواست (حالا نیست همیشه قاطی جمع هستم!!!) یکی از بدی های کارهایی مثل کار من همینه. آدم انزوا طلب میشه. زود دلش برای تنهایی تنگ میشه. مساحت حریم خصوصیش کم کم بزرگ میشه. شاید کسانی که در تهران کار می کنند خیلی راحت شلوغی مترو رو تحمل کنند. جایی که به راحتی به حریم شخصی که سهله به خود آدم هم تجاوز میشه! اما آدمهایی شبیه به من فاصله کمتر از دو متر رو (به جز در شرایط ویژه!!!) تحمل نمی کنند.

یکی از جذابیتهای اون منطقه، طبیعت و روستاهای زیبای اطراف شهرکه. اون همه کوههای پاره پاره هم نشون میداد که باید در این منطقه غار و برکه زیاد باشه. یه دوچرخه از جلوی همون هاستل کرایه کردم. یه دوچرخه کوهستان آمریکایی خوب با قیمت ۵ دلار در روز. بنده خدا نه پول پیش از من گرفت و نه پاسپورت. حالا تصورش رو بکنید اگه ایران بود، چقدر باید وثیقه می ذاشتم! با کمک نقشه کتاب لونلی پلنت (که همچین هم درست و صحیح نبود) راه افتادم. کلی مسیر خاکی قشنگ، کلی کلبه چوبی و شیروونی دار، کلی شالیزار درو شده، کلی گاو مفت خور و کلی درخت و کوه و برکه. این خلاصه اون چیزی بود که دیدم.

مسیر زیبای روستایی. شاید بگید مثل این تو شمال خودمون هم هست. البته هست ولی با چند تا تفاوت کوچیک: کوههای البرز این شکلی نیستند، شمال خیلی از اینجا مرطوب تره، مردم لائوس هنوز به طبیعت به قصد مرگ تجاوز نکردن، هنوز گیاهان بیچاره زیر ده سانت آشغال دفن نشده اند، هنوز همه جا پر از ویلاهای بی ریخت سیمانی نشده، هنوز بچه مایه دارهاشون با “دافی هاشون” وسط جاده خاکی گرد و خاک به پا نمی کنند و هنوز هم صاحبخونه ها سر مهمونهاشون رو شیره نمی مالند و … مردمش تمدن هفت هزار ساله ندارن!

رسیدم به یکی از این برکه ها. امکانات مختصری کنارش بود. چند تا کلبه چوبی برای استراحت و یه مغازه کوچیک. دوچرخه رو بستم به یه درخت. برکه کوچیک بود ولی آب زلالی داشت. معلوم بود خیلی عمیقه. حتی روش یه پل ساخته بودن و بعضی ها از روی پل می پریدن تو آب. یه درخت بزرگ هم کنار برکه بود. دو تا شاخه تنومند داشت. در ارتفاع پایین و خیلی بالا.

ترسوها مثل من از پایینیه می پریدن و شجاع ها از بالاییه. یکی از اون شجاع ها با شکم خورد رو آب! همون بهتر که ترسو باشم بعضی جاها. یه تاب درختی هم داشت که مردم باهاش تاب می خوردن و بعدش به بهترین شکلی که بلد بودن می پریدن تو آب. من هم خیلی دوست داشتم برم اما نه لباس شنا داشتم و نه کسی که دوربین و کیفم رو مواظب باشه. مشکل لباس حل بود چون با شلوارک رفته بودم. همون کافی به نظر می رسید. می تونستم همون جوری بپرم تو آب چون هوا اونقدر گرم بود که بلافاصله تو تنم خشک می شد. اما مشکل دوم: یه زوج فرانسوی اونجا بودن. یه کم سلام و علیک کردیم و بعدش … کیفم رو دادم به اونها. اصولا به اروپاییها ( در شرایط بدون استرس) بیشتر میشه اعتماد کرد تا به آسیایی ها. تازه کجا می خواستند برن، اصلا اون دوربین عهد بوقی من به درد کی می خوره؟!

برکه ای زیبا در بین راه. جایی مناسب برای آب تنی. نام توریستی اینجا “برکه آبی” یا “Blue Lagoon” هستش. محلی ها بهش میگن Tham Phu Kham بعضی ها که کمی دنبال هیجان بیشتری بودن، از اون شاخه بزرگ که بالای سر اون مرد است، می پریدن تو آب

پل چوبی کوچیک بر روی “برکه آبی”

بعد شنا، مسیر رو ادامه دادم و انقدر رفتم تا نزدیک بود گم بشم. از همون جا دور زدم تا برگردم. توی راه هم سعی کردم به یه توریست که قسمتی از زنجیر چرخش شکسته بود کمک کنم که نشد. خدا رو شکر که دوچرخه من محکم و خوب بود. توی کتاب نوشته بود که از یکی از کوههای کله قندی میشه بالا رفت و از دیدن منظره لذت برد. پیدا کردنش کار سختی نبود. کافی بود با زبون اشاره از روستایی ها سوال بپرسم. یه کوه رو که دقیقا مثل کله قند بود نشونم دادن. پوشیده از درخت بود. با اینکه بلند و شیب دار به نظر می رسید ولی بهم فهموندن اگه پاهای خوبی داشته باشم، بیست دقیقه ای می رسم اون بالا. خود دهاتی ها در ابتدای مسیر یه باجه گذاشته بودن و یه پول خیلی ناچیز می گرفتن و در عوض مواظب دوچرخه ام هم بودن.

از مدرسه برمی گشت خونه

این هم از مدرسه برمی گشت

اومدم برم بالا که یکی از دردناکترین منظره های عمرم رو دیدم. تا حالا دیدید که چطور یه سگ رو برای خوردن می کشن؟ داشتم دوچرخه رو می بستم که دیدم از توی یه کلبه کوچیک چوبی یه سگ سیاه رو کشون کشون آوردن و بستن به یه درخت. اول فکر کردم سگ رو می خوان تنبیه کنن. شاید یه مرغ رو خفه کرده. دیدم یه نفر با یه تخته چوب بزرگ اومد سراغش. هنوز دو زاریم نیفتاده بود اما وقتی دیدم بقیه سگها دارن به اون سگ خیره خیره نگاه می کنند، فهمیدم چه خبره.

یارو دو بار زد تو سر سگه. حیوونی بار اول با دندونهاش از خودش دفاع کرد و بار دوم در حالیکه دم تکون میداد تسلیم شد. خیلی ناراحت شدم. بعد سگ رو پیچیدن توی یه پارچه و تحویل مشتری دادن. یکیشون فهمید من خیلی پکر شدم با اشاره به من گفت که اینها دیوونه اند که سگ می خورن. خلاصه حالم رو حسابی گرفتند. فقط سعی کردم که دیگه اون منظره رو توی ذهنم مرور نکنم. شروع کردم به بالا رفتن از کوه. شیب خیلی زیاد بود اما تمام مسیر به قول کوهنوردها “پا کوب” شده بود. همه جا پر بود از گیاهان گرمسیری. موز هم زیاد بود.

برای بالا رفتن از کوه، باید از این محله رد می شدم. سگه رو همین جا کشتند. شبیه یکی از همین سگها بود.

تنها بودم. خوب طبیعیه یه کمی نگرانی ایجاد کنه. دیدم لای درختها یه چیزی داره تکون می خوره!!! اول فکر کردم گراز باشه. ولی بعد از چند لحظه دیدم که گرازه! شوخی کردم یه پسر اروپایی بود با هیکل درشت. ازش پرسیدم چقدر مونده اون هم گفت بیست دقیقه. گفت مسیر سختیه اما ارزش بالا رفتن رو داره. برو حتما. پدر و مادرش هم با کمی فاصله پشت سرش داشتند می اومدن پایین. بالاخره رسیدم اون بالا. تنهای تنها. پسره راست می گفت واقعا ارزشش رو داشت. خیلی زیبا بود. من نوک یه کوه تیز قرار داشتم و پایین پام یه پرتگاه صخره ای با لبه های صاف. و جالب اینکه از اونجایی که کوه به زمین می رسید، یهو دشت صاف صاف شروع می شد. مثل کوههای ما نبود که اول خود کوه باشه و بعدش در دامنه اش چند تا تپه باشه و آروم آروم تبدیل به دشت بشه. توی دشت صاف که بین “کله های قند” محصور شده بود، کلی مزرعه بود، کلی جوی آب بود، کلی خونه بود و همون جاده خاکی که من توش لولیده بودم.

نمایی از دشت از بالای کوه “Pha Ngeon”

نمایی از روستای Ban Na Thong از بالای کوه

دمشون گرم. اون بالا یه آلاچیق تمیز و قشنگ لب پرتگاه ساخته بودن. توش یه زیر انداز تمیز هم بود. کنارش نوشته بودن: با کفش نرید روی زیر انداز. بغل آلاچیق یه سطل آشغال بود. پر شده بود از بطری های خالی آب ولی حتی یک دونه اش هم روی زمین نیفتاده بود. حتی یه آشغال هم لا به لای صخره ها دیده نمی شد. این تاثیر حضور توریست با فرهنگ در جامعه است. حالا هی بعضی ها این وسط نگران دو تا تار موی دخترهای غربی باشند که تو کشور ما می افته بیرون. طبیعت و آشغال و فرهنگ گردشگری که مهم نیست، اون دو تا تار مو مهمه که یه وقتی نریم جهنم!

با یه نگاه ساده، نکته عکس رو می گیرید.

نمایی دیگه از بالای کوه

اون بالا داشتم حال می کردم که یه نفر دیگه هم اومد. یه دختر اروپایی بود. احتمالا آلمانی. کاملا معلوم بود داره وانمود می کنه که حضور یه مرد نسبتا بلند پشمالو با ریش بلند و کله تراشیده هیچ تاثیری روش نداره. حالا خوبه من یه کمی شبیه خودشون هستم! واسه همین یه کمی ازش فاصله گرفتم و آلاچیق رو در اختیارش گذاشتم که احساس ناراحتی نکنه. بعد که یه کمی اعتمادش بیشتر شد حتی بهم پیشنهاد داد که با دوربینم ازم عکس بندازه. از جسارت دخترهای غربی خوشم میاد. اون حس ماجراجویی و کله خری اجدادشون هنوز توی وجودشون بیداره. واسه همینه که آمریکا و استرالیا و نصف آفریقا و ماه و … رو اشغال کردن. آسیایی ها حتی مردهاشون هم انقدر جسارت ندارن از بس که وقتی بچه هستیم میگن: بکن، نکن، دست نزن، نرو ، مواظب باش، زنگ بزن، نامه بنویس، ایدز زیاد شده!!! و …

پانورامایی از بالای کوه

کم کم حس کردم داره دیر میشه. نمی خواستم توی تاریکی از کوه برم پایین. یه تیکه چوب بزرگ پیدا کردم تا به جای عصا کمکم کنه. آخه فقط کمرم که نیست، زانوی چپم هم داغونه! عصای جالبی بود. از این چوبها بود که توی نقاشی ها دست پیرهای دانا و بعضی از پیامبرها میدن. اگه سنگین نبود با خودم می آوردمش ایران. رکاب زنان برگشتم تا هاستل. فقط صدای اون سگه از سرم بیرون نمی رفت. تنها نقطه تاریک سفر من در لائوس همین بود. نیاز به استراحت داشتم ولی مگه اون اتاق مزخرف گذاشت!!! فرداش با مارسلا صبحونه خوردیم. مسئول پذیرش هم پیشمون نشست و جالب بود که از پیشنهادات من تشکر کرد. “استرالیا” تو اتاق بود و یه خداحافظی خشک و خالی ازش کردم. دیگه هم ازش خبری نگرفتم. اما مارسلا رو دوباره دیدم. تو سانتیاگو.

اگه یه روز گذرتون به لائوس افتاد پیشنهاد می کنم که حتما وَنگ ویِنگ برید. برای طبیعت زیبا، محیط گرم و کباب خیابونی و حالا اگه اهلش هم هستید دور همی شبونه ولی نه برای جریان فاسدی که زیرپوست اون منطقه در جریانه.

فرسنگ – سفر به لائوس – سرزمین هزار فیل – لوانگ پرابانگ Luang Prabang