مقدمات سفر به ویتنام

تا حالا کسی رو ندیدم که نام ویتنام رو نشنیده باشه. بالاخره تنها کشوریه که رسما حال آمریکا رو گرفته. اما هیچ وقت فکر نمی کردم جای دیدنی ای باشه یا کسی علاقه داشته باشه به اونجا سفر کنه. اولین سفر خارج از کشورم به چین بود. چیزی بلد نبودم و فکر می کردم سفر فقط با تور امکان پذیره. توی گروهمون یه پیرمرد پر سر و صدای مایه دار بود که زیاد سفر می رفت البته فقط با تور. بهم می گفت دنبال یه آژانسی می گرده که تور واسه ویتنام داشته باشه. یادمه از حرفش خندم گرفت و گفتم مگه ویتنام چیزی هم داره؟!!!

مدتها گذشت تا فهمیدم که آره ویتنام خیلی چیزها واسه دیدن داره ولی یه کمی دیر شده بود. قبلش که آمار می گرفتم می دیدم که گرفتن ویزاش کار راحتیه. دو تا عکس می خواست و یه چک ضمانت یک میلیونی برای بازگشت! همین که اومدم اقدام کنم همه چیز برگشت. سفارت اعلام کرد ویزای توریستی به ایرانیها نمیدیم مگه اینکه دعوتنامه معتبر از یه آژانس گردشگری ویتنامی داشته باشه. خوب برای گرفتن همچین دعوتنامه ای باید کلی هزینه می کردم چون باید یه تور درست و حسابی از یه آژانس ویتنامی رزرو می کردم. آژانسهای ایرانی هم که سلطان سواستفاده از موقعیت هستند و می گفتند ویزای تک نداریم. فقط با تور این کار رو می کنیم. حالا این تور اصلا لیدر و گشت نداشت! خودشون به زور می گفتند باید بری این هتل و بلیط رفت و برگشت رو هم خودشون می گرفتن. عمرا حاضر نبودم زیر بار این حرف زور برم.

دلیل سختگیری ویتنام هم خیلی مسخره بود. می گفتند یه باند شر و شور رفتن اونجا و با همکاری گنگسترهای ویتنامی صرافی ها رو لخت می کردن. واسه یه بی نماز در مسجد رو بسته بودن. خلاصه ما بی خیال سفر به این کشور شدیم. هر چند ماه یه بار هم شرایط رو چک می کردم ولی می دیدم خبری نیست که نیست. یه دوست آرژانتینی داشتم که اصرار داشت برم پیشش. حتی دعوتنامه هم فرستاد ولی آخرین لحظه همه چیز رو خراب کرد و گفت که از طرف موسسه آمیا (انجمن یهودیهای آرژانتین) رفتن دم خونشون. ازم خواست که برنامه رو کنسل کنم. (سفارت آرژانتین به شدت این عمل رو تکذیب کرد و گفت که دوستت دروغ میگه)

به هر حال هم سفرمون مالید و هم خودمون. نمی دونم چرا یهو تو همون حال خراب عصبانی زنگ زدم سفارت ویتنام! می خواستم بپرسم چه خبر اون هم بگه هیچ خبر بعد داد بزنم سرش! پرسیدم چه خبر اون هم گفت خیلی خبر. ویزا میدیم!!! پرسیدم از کی؟ گفتش هنوز یه هفته هم نشده، هیچ آژانسی هم خبر نداره. اگه می خوای بیا. گفتم ویزای چند بار ورود می خوام گفت سالهاست این کار رو نکردیم ولی شاید کنسول راضی بشه.

 ویزا: این اطلاعات جدید جدیده (مربوط به سال ۹۵)

۱٫ فرم ویزا که باید از سایت سفارت دانلود بشه

۲٫ یک قطعه عکس ۶x4

۳٫ رزرو بلیط هواپیما دقت کنید فقط مطابق با تاریخ بلیطتون بهتون ویزا داده میشه.

۴٫ کپی رزرو هتل

۵٫ پاسپورت

۶٫ هزینه ویزا یک بار ورود ۱۱۰ دلار ولی دو بار ورود تقریبا ۴۰ دلار بیشتره. چون خیلی عرف نیست خود مسئول سفارت هم دقیق نمی دونه چقدره هزینه اش! ظاهرا دیگه ویزای چند بار ورود صادر نمیشه ولی من اون موقع گرفتم. کل هزینه اش هم شد ۱۱۰ دلار ولی می بینید که الان گرون شده. اگه ویزای دو بار ورود بخواید باید دو تا بلیط هواپیما رزرو داشته باشید. یکی از ایران به ویتنام ( رفت و برگشت) و یکی هم از ویتنام به مقصد دیگه تون.

نمی دونم این مورد واقعیت داره یا نه ولی میگن انگار ایرانیها از مرز زمینی اجازه ورود به ویتنام رو ندارن. نتونستم درست و غلط بودنش رو بفهمم. این همه باید برای یه ویزای ساده دردسر بکشیم و جالبه بدونید که ویتنام برای تمام کشورهای جهان به غیر از چند تا کشور داغون که متاسفانه ایران رو هم همطراز اونها فرض کردن ویزای فرودگاهی صادر می کنه خیلی ارزون. اون کشورهایی هم که دعوتنامه می خوان می تونند یه دعوتنامه سوری از یه آژانس ویتنامی بگیرن به قیمت ۱۰ دلار!

شماره سفارت: ۲۲۴۱۱۶۷۰

نشانی: تهران – خیابان ولیعصر – خیابان مقدس اردبیلی – خیابان پسیان – خیابان اکبری – خیابان مردانی – کوچه اردیبهشت شرقی – پلاک ۶

مسئول ایرانی سفارت مرد بسیار مهربون و مودبیه و تا اونجا که بتونه کمک می کنه. می تونید خیلی روی کمک و راهنماییهاش حساب کنید.

موقعیت ویتنام در قاره آسیا

واسه رسیدن به ویتنام از ایران میشه از خدمات چند تا ایرلاین استفاده کرد: قطر ایرویز، امارات و ترکیش ایر بهترین هاشون هستند. قطر به هر دو شهر مهم ویتنام یعنی هانوی Hanoi (پایتخت) و هوشی مینه سیتی Ho Chi Minh City یا سایگون Saigon (پایتخت اقتصادی) پرواز داره. ترکیش هم به تازگی داره این کار رو می کنه. این موضوع خیلی مهمه. یه بار دیگه نقشه ویتنام رو نگاه کنید. این کشور به شکل یه نوار درازه به طول تقریبی ۱۲۰۰ کیلومتر. هانوی در شمال قرار گرفته و هوشی مینه سیتی (که به طور مختصر بهش HCMC میگن) در جنوب. خوب شما می تونید از یکی وارد بشید و از یکی دیگه هم خارج بشید. شاید بگید ۱۲۰۰ کیلومتر که راهی نیست میشه ۱۲ ساعته با اتوبوس رفت. بله میشه ولی تو ایران نه تو ویتنام که اتوبوسها بیشتر از ۴۰ کیلومتر در ساعت حرکت نمی کنند!

جابجا شدن در داخل ویتنام سخت نیست. جاده های خوبی دارن ولی گفتم که حمل و نقل زمینی شون بی نهایت کنده. یه خط طولانی قطار هم دارن از جنوب به شمال کشور، که اون هم کند حرکت می کنه. البته این فرصت رو میده که ازطبیعت و بودن با مردم بیشتر لذت ببرید البته اگه وقت داشته باشید. ایرلاینهای خوبی هم داره و جالب اینکه قیمتشون خیلی ارزونه. مثلا من از هوشی مینه سیتی در جنوب تا “هوی آن” Hoi An در مرکز این کشور رو با هواپیما رفتم به قیمت ۳۰ دلار! ویتنام دو تا ایرلاین ارزون قیمت داره: Jet Star و Viet Jet این ایرلاینها پذیرایی نمی کنند. کانترشون هم صف درست و حسابی نداره ولی امن و خوبند.

ویتنام دیدنی های زیادی داره. در جنوب غرب این کشور در نزدیکی کشور کامبوج دلتای رودخانه مکونگ Mekong Delta قرار گرفته که یکی از بزرگترین مناطق تولید برنج (یا شاید هم بزرگترین) در جهانه. سایگون در جنوب هوای گرم و مرطوبی داره و به سمت مرکز که میرید تقریبا محیط کوهستانی میشه با کلی جنگل جایی که یکی از قدیمی ترین تمدن های ویتنام به نام تمدن چامپا پا گرفته. ویرنه های اون که به “می سون” My son معروفه هنوز هم پا برجاست.

بازار شناور در رودخانه مکونگ

معبد دین کائو دای (سومین دین پرطرفدار در ویتنام) در شهر تای نینه Tay Ninh نزدیکی سایگون

در شمال شرق ویتنام یکی از زیباترین دیدنی های طبیعی جهان قرار گرفته. خلیج هالونگ Halong که پر از جزیره های کوچیکه سرسبزه. در شمالی ترین نقطه این کشور کشتزارهای برنج در منطقه ای به نام ساپا Sapa قرار گرفته. منطقه ای کوهستانی که حتی در زمستون اونجا برف می باره. شاید تصور دیدن برف در جنوب شرق آسیا کمی سخت باشه. البته این نقطه آخر رو من نرفتم چون هوا تقریبا سرد شده و بود و توریستهایی که از اونجا می اومدن می گفتند شدیدا مه گرفته است و چیز زیادی دیده نمیشه.

ویرانه های معبدهای قدیمی تمدن چامپا در منطقه “می سون”

خلیج هالونگ

ویتنامی ها مردمی مهربون، تقریبا خنده رو و بسیار بسیار مقاوم هستند. وقتی تونلهای زیرزمینی ای رو که اونها توی جنگل برای جنگیدن با آمریکاییها کندن رو می بینید قشنگ با پوست و استخونتون حس می کنید چقدر این مردم سخت جون هستند. فقیرند ولی هنوز مردمش به ویژه دخترانشون به زندگی سالم اعتقاد دارن (هنوز مثل تایلندی ها وا ندادند). غذاهاشون به ویژه سوپ نودل رو خیلی دوست داشتم. خبری از سگ و قورباغه خوری نبود. تقریبا همه مردم بیرون غذا می خورن و بیشتر از دستفروشهای کنار خیابون غذا می گیرن. اولش رغبت نمی کردم ولی بعد از چند روز مشتری پر و پا قرصشون شدم. چیزیم هم نشد (پیشنهاد نمی کنم این کار رو بکنید به ویژه اگه حساس هستید. من انقدر این ور و اون ور چیزهای عجیب و غریب خوردم که معدم پوست کلفت شده!)

سوپ نودل. غذای محبوب ویتنامی ها. رشته، گوشت مرغ، تخم مرغ و تره مواد اصلی این غذا هستند. من که مزه اش رو خیلی دوست داشتم

واحد پول این کشور هم دونگ Dong هستش. یکی از بی ارزش ترین پولهای جهان رو داره (البته هنوز به پای پول ما نمی رسه). هر دلار تقریبا ۲۲۰۰۰ دونگ میشه واسه همین میشه گفت که ویتنام کشور خیلی ارزونیه برای توریستها.

و مورد آخر اینکه ویتنام مدتی رو زیر استعمار فرانسه بوده و صد البته واسه فرانسویها سخت بوده که بتونند الفبا که چه عرض کنم سیستم نوشتاری وحشتناک چینی رو یاد بگیرند (اون موقع ویتنامیها از سیستم نوشتاری چینی استفاده می کردند کلا ویتنام به شدت تحت تاثیر تمدن چینه) واسه همین فرانسویها اومدن با استفاده از الفبای لاتین زبان ویتنامی رو نوشتن. البته از اونجا که این زبون مانند بیشتر زبونهای جنوب شرق آسیا پر از آوا هستش، برای همین کلی نقطه و کاما بالای حروف اضافه کردن و این باعث شده که الفبای جدید از لاتین خیلی پیچیده تر بشه ولی حداقل میشه خوندش. شاید تلفظی که ما می کنیم خیلی غلط باشه ولی باز میشه نام خیابونها رو خوند. این خودش یه نعمت بزرگه. به زودی به سمت جنوب ویتنام همسفر خواهیم شد.

مسیر حرکتم در ویتنام. نقاط بنفش محلهایی هستش که بازدید کردم. از مرکز ویتنام راهم رو به سمت لائوس کج کردم و با پرواز از لائوس برگشتم به شمال ویتنام

منبع وبلاگ فرسنگ