سفرنامه مجله مسافرتی سفرنامه ، تجربه سفر و سفرنامه
در یک نگاه اجمالی، تردسییاس (Tordesillas)، شهری کوچک و معمولی در کناره رود دورو (Duero River) در استان وایادولید (Valladolid) در کشور اسپانیا است. این شهر دارای یک میدان اصلی می باشد و این میدان درحالیکه بسیار قدیمی است، اما به خوبی حفظ شده. همچنین در این شهر کلیساهایی که در قرون وسطی ساخته شده اند نیز هنوز هم پا برجا هستند. اما اگر نام شهر تردسییاس را در سائو پائولو (São Paulo)، کارتاگنا (Cartagena) و یا هر شهر دیگر در آمریکای مرکزی یا جنوبی بیاورید، می بینید که عده زیادی به سرعت آن را به یاد می آورند. اینجا بود که در سال ۱۴۹۴ و پس از امپراطوری کاستیل (Kingdom of Castile) اسپانیا و پرتغال زمین هایی را که هنوز پیدا نکرده بودند بین خود تقسیم کردند، همین امر باعث شد تا برزیل تنها کشور در قاره آمریکا باشد که مردمش به زبان پرتغالی صحبت می کنند.
اما وجود کاخ سلطنتی و موقعیت جغرافیایی این شهر تنها دلایلی نیستند که نشان می دهند این مکان توسط پادشاهان کاتولیک، ایزابلای یکم (Isabella of Castile) و فردیناند دوم (Ferdinand of Aragon) انتخاب شده بودند.
ریکاردو پیکراس سپتز (Ricardo Piqueras Céspedes)، پروفسور تاریخ در دانشگاه بارسلون نیز درباره این مکان گفته است: این شهر کاستیلیایی که لقب “ویلای بسیار مشهور، تاریخی، سلطنتی، پا برجا و باشکوه” را به خود اختصاص داده بود، با سنت‌های تاریخی پرتغال مرتبط بوده است، در قرن چهاردهم، ملکه پرتغال، مری و همچنین بئاتریس (Beatriz) نوزاد در این مکان سکونت داشته اند. ممکن است این یک حرکت سیاسی بوده باشد که نشان می دهد پرتغالی‌ها در زمین های بی طرف راحت تر بوده اند.
پرتغالی ها از این دستور پاپ بسیار خشمگین شده بودند، چون علاوه بر از دست دادن جزیره های جدیدشان، دیگر جایی برای حرکت هنگام سفرهای دریایی شان به مقصد آفریقا نیز نداشتند، چون این مرز جدید فقط حدود ۵۹۲ کیلومتر با کیپ ورد (Cape Verde) فاصله داشت.
میگوئل آنجل زالاما در این باره گفت: پرتغالی ها قصد داشتند تا کلونی هایشان در آفریقا و جزایرشان در اقیانوس اطلس را حفظ کنند. این مرز واقعاً آنها را شوکه کرده بود چرا که آنها دیگر نمی توانستند به حرکت کردن بپردازند. آنها برای حرکت به بادهایی مناسب برای حرکت کشتی‌هایشان نیاز داشتند و برای دسترسی به این باد‌ها، مجبور بودند تا مسیر طولانی تری را طی کنند، اما با دستور جدید پاپ نمی توانستند آن مسیر را طی کنند، چرا که در این صورت به طور ناخواسته از مرز رد می شدند و وارد منطقه کاستیلیایی ها یا همان اسپانیایی ها می شدند.
طغیانی از تبادلات سیاسی میان پرتغال و اسپانیا شکل گرفت. هیچکدام از این دو کشور خواهان جنگ نبودند، اما در حین مذاکرات سیاسی، هر یک از طرف ها شروع به آماده سازی نیروی دریایی خود کردند. اواسط مذاکرات سپتامبر سال ۱۴۹۳، کریستف کلمب راهی سفر دریایی دیگری شد و قول داد تا با کشفیاتش به روند مذاکرات کمک کند. او به تعهد خود عمل کرد و در آوریل سال ۱۴۹۴، نقشه ای از کشفیاتش را ارائه کرد. اما چون او نمی دانست که آیا ژوا دوم، تقسیم زمین ها به صورت افقی را هنوز قبول دارد یا نه، تصمیم به دستکاری نقشه گرفت. او عرض جغرافیایی جزیره هیسپانیولا (Hispaniola) که اکنون شامل هائیتی و جمهوری دومینیکن می شود و او در اولین سفرش با آن مواجهه شده بود، را چندین درجه به سوی شمال برد و آن را موازی با جزایر قناری رسم کرد تا مطمئن شود که بر اساس قرارداد آلکاسواس – تولدو، این جزیره به اسپانیا تعلق خواهد داشت.
اما در حقیقت هیچکدام از طرفین نمی دانستند که این مرز جدید از روی بخشی از برزیل می گذشت، بنابراین سواحل شرقی این کشور به دست پرتغالی ها افتاد. در سال ۱۵۰۰، دریانورد پرتغالی، پدرو آلوارز کابرال (Pedro Álvares Cabral) در یکی از سفرهای دریایی اش متوجه این قضیه شد و آن منطقه (برزیل) را متعلق به پادشاه خود دانست. در قرن های بعدی پرتغال نفوذ خود در خشکی را گسترش داد و برزیل تبدیل به تنها کشوری شد که در قاره آمریکا، به زبان پرتغالی صحبت می کند.
آنا پائول تورس مگیانی (Ana Paula Torres Megiani)، پرفسور تاریخ ایبریایی در دانشگاه سائو پائولو، درباره این وقایع گفت: برای اکثر مردم برزیلی، قرارداد تردسییاس به معنای اظهارنامه ای است که می گوید حکومت پرتغال می تواند مناطق ناشناخته غرب را در اختیار خود بگیرد. اما این قرارداد همچنین لحظه ای کلیدی در تاریخ است که به ما در درک روابط سلطه طلبانه و جاه طلبانه میان اروپا و دنیا کمک می کند.
منبع: bbc
