امارات: ابوظبی – ۲۶ تا ۳۰ نوامبر ۲۰۱۶

سفر من به ابوظبی یک سفر کاری کوتاه بود. برای رفتن به ابوظبی دو راه هست: استفاده از پرواز خط هوایی الاتحاد که مستقیم از تهران به ابوظبی می ره، یا خطوط هوایی دیگه (مثل ایران ایر، ماهان، امارات و…) که در فرودگاه دوبی به زمین می شینن و باید خودم از دوبی به ابوظبی می رفتم. با یک تحقیق ساده به این نتیجه رسیدم که رفتن به دوبی و سپس به ابوظبی خیلی ارزون تر از پرواز مستقیم به ابوظبی هست، ضمن اینکه خیلی ساده میشه این کار رو انجام داد.

من هتل One to One رو (از طریق آژانسی که ویزا رو برام گرفت) در ابوظبی رزرو کردم و بلیت هواپیما رو هم از طریق وبسایت ایران ایر به شکل آنلاین خریدم.

هتل چهار ستاره بود و همه چیزش خیلی خوب بود. تنها ایرادش فقط این بود که با مرکز شهر کمی فاصله داشت و کنار خیابون اصلی هم نبود. این مساله وقتی خودش رو نشون می داد که می خواستم از هتل با تاکسی به جایی برم و مجبور می شدم تا بیست دقیقه منتظر بشم تا یک تاکسی از اون مسیر عبور کنه.

وقتی وارد دوبی شدم، با مترو به ایستگاه ابوغبیبه رفتم. ترمینال اتوبوس درست مقابل مترو هست و اتوبوس ها هر یک ربع یکبار به سمت ابوظبی حرکت می کنن (دقیقا راس هر یک ربع، حتی اگر فقط دو تا مسافر توش نشسته باشن). اتوبوس بزرگ و راحته و ظرف یک ساعت و نیم از دوبی به ایستگاه اتوبوس ابوظبی می رسه. قیمت بلیت برای هر نفر ۲۵ درهم هست که باید به شکل کارت Null (شبیه کارت مترو/اتوبوس خودمون) از باجه بلیت فروشی داخل ترمینال خریداری بشه.

ابوظبی شهر قشنگیه و از دوبی بزرگتره، اما جالب اینکه تعداد تاکسی هاش کمتر از حد انتظاره. در حدی که جلوی اغلب مراکز خرید یا کنار خیابون صف های طولانی مسافرانی هست که منتظر تاکسی هستن تشکیل میشه.

مراکز خرید زیادی در ابوظبی وجود داره که معروف ترین اونها “ابوظبی مال”، “مارینا مال” و “یاس مال” هستن. قیمت ها شبیه به دوبی هست و تمام برندهای معروف در این مراکز خرید شعبه دارن.

چون ابوظبی بیشتر یه شهر بیزینسی محسوب میشه، تفریحاتش به نسبت دوبی کمتره اما مسجد بزرگ شیخ زاید جاییه که واقعاً ارزش دیدن داره و حتی بخاطر همین مسجد هم که شده، باید یکبار به ابوظبی سفر کرد!

مسجد در قسمت جنوب شهر واقع شده، ورودی نداره و بسیار بسیار بزرگ و تمیزه. معماری منحصربفردی داره و در نمای اون از سنگ های سفید استفاده شده. برای ورود به مسجد حتماً باید لباس پوشیده به تن داشت. شلوارک و آستین کوتاه ممنوعه و در بدو ورود توریست ها باید از جایی عبور کنن که لباس های بلند (عربی) رو به امانت بگیرن و بپوشن. نکته اینکه برای امانت گرفتن لباس باید یک کارت شناسایی تحویل داد. حتی کارت ملی ایرانی رو هم قبول می کنن اما من هیچ چیزی همراهم نبود به غیر از کارت هتل! وقتی گفتم ایرانی هستم گفت به شما استثنائاً بدون کارت لباس می دیم، اما دیدم که توریست های اروپایی رو چون چیزی همراهشون نبود راه ندادن و گفتن برین از هتل بردارین بیاین!

برای ورود به فضای داخلی مسجد باید کفش ها رو درآورد و من دیدم تنها کسی که کفشش رو درآورد و گذاشت توی کوله پشتیش که همراهش باشه من بودم! باقی توریست ها همونجا درمیاوردن و میرفتن تو. احتمالاً تابحال ندیدن یا نشنیدن که طرف برگشته دیده کفش هاشو بردن!!!

لوسترهای عظیم، کاشی کاری های زیبا و سقف بسیار بلند از جذابیت های فضای داخلی مسجده که در نوع خودش بی نظیره. فواره های آب و استخرهای کوچیک اطراف مسجد هم به تلطیف فضا کمک زیادی کرده.

زمانی که من ابوظبی بودم مسابقات اتوموبیلرانی فرمول یک هم در حال برگزاری بود و خیلی از خواننده های معروف اونجا کنسرت داشتن.

در مجموع ابوظبی شهر قشنگیه، بخصوص ساحل و دریاش، جزیرۀ مارینا و مسجد بزرگ شیخ زاید، اما اگر کسی صرفاً به قصدخرید و تفریح به امارات سفر کرده باشه، همون دوبی کفایت می کنه. اما اگر می خواد چیزی بیشتر از سیتی سنتر و دوبی مال و الدیره ببینه، سفر به ابوظبی انتخاب خیلی خوبیه.